Liberta e Sogni.

ποιοι είμαστε αλήθεια; οι σούπερ ήρωες ή η κρυφή τους ταυτότητα;

Άσιμος.

Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες.
Ανθρώπους να'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη.
Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρω.
Ανθρώπους έστω με καρδιά.
Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι.
Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.

Cos'there's still magic in this world..

Cos'there's still magic in this world..
"drunk fairies on magic potions, beautiful witches and old pirates... They all come to life when the music starts."

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Still searching...

Μερικές φορές θέλω να κλάψω τόσο πολύ, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Νιώθω πως όλα γύρω μου φταίνε, θυμάμαι όλα αυτά που με πλήγωσαν, που με κάνουν να θέλω να ξεχάσω.
Εκείνες τις φορές φυσικά διαλέγουμε τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια.
Τραγούδια που αγαπήσαμε, τραγούδια που κάθε φορά μας κάνουν να πονάμε, να νιώθουμε αυτό το χαζό τσίμπημα στην καρδιά.
Εκείνες τις φορές διαλέγουμε τις πιο τέλειες ρομαντικές ταινίες, με ένα χαρούμενο τέλος. Ένα τέλος που πάντα θέλουμε, αλλά ποτέ δεν έχουμε.
Αλήθεια, ποιος δεν θα ήθελε ένα παραμυθένιο έρωτα?
Αλλά φυσικά αν βγει κάποιος εκεί έξω, στη ζούγκλα των ανθρωπίνων σχέσεων, θα καταλάβει πως ο έρωτας μόνο παραμυθένιος δεν είναι.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί τα θέλω του και να συμβιβαστεί?
Είμαστε τόσο εγωιστές.

Εκείνες τις φορές κλείνεις τα φώτα και ξαπλώνεις. Σκέφτεσαι πράγματα που δεν μπαίνουν σε σειρά όσο και να θες να τα ταξινομήσεις.
Κρυώνεις σκεπάζεσαι και νιώθεις ένα αδιέξοδο.
Θες να κλάψεις, αλλά δεν μπορείς. Σκέφτεσαι πως δεν αξίζει να κλαις, αλλά παράλληλα ξεσπάς.
Ψιθυρίζεις ένα γιατί και πασχίζεις να μην βρίσεις.
Αναστενάζεις.


Πφφ, νομίζω πως μια τέτοια μέρα ζω και εγώ.
Πάω να ξαπλώσω λοιπόν και αν ακούσετε καμιά βρισιά, παρακαλώ συγχωρέστε με.
Ξέρω τι κάνω.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Ψευτοεπαναστάτες.

Η γκριζούπολη μοιάζει με πανούκλα και δυστυχώς δεν μπορείς να γλιτώσεις από αυτήν την αρρώστια.
Ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι το σωστό.
Ό,τι αγαπάνε οι άλλοι, το αγαπάμε και εμείς.
Ανήκουμε στη μάζα.
Οι νέοι αποτελούν την ελπίδα, τα όνειρα του μέλλοντος, μα μοιάζουν να έχουν χαθεί.
Ψευτοεπαναστάτες, ψευτοάνθρωποι.
Κάνουν πορείες για τον Αλέξη, αλλά τώρα ούτε καν θυμούνται το τι είχε γίνει.
Το κάνουν απλά για να χάσουν σχολείο.
Και δεν βγάζω τον εαυτό μου μέσα απ'αυτό. Το είχα σκεφτεί και εγώ, το να χάσω σχολείο.
Αλλά τώρα, που είναι όλοι αυτοί? Τώρα που σκοτώνονται αστυνομικοί? Οι αστυνομικοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν ψυχή? Ναι, ισχύει, το έχουν δει εξουσία, αλλά είναι ΆΝΘΡΩΠΟΙ, ίδιοι με μας. Γι΄αυτούς γιατί δεν βγαίνει κανένας?
Για την οικογένεια μεταναστών που έσκασε η βόμβα σκοτώνοντας το μικρό παιδί και αφήνοντας το άλλο με μόνιμα προβλήματα, γιατί δεν βγήκε κανένας?
Εγώ γιατί δεν βγήκα? Να σου πω γιατί? Γιατί ανήκω στη μάζα, κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι και μετά πράττω. όχι αυτόβουλα.
Συγγνώμη εαυτέ μου, σε απογοητεύω καθημερινώς.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Κοκα.

Κάποιες στιγμές νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος.
Παίρνω αποφάσεις για τις οποίες μετανιώνω. Και όμως, ξέρεις πόσο πολύ τις σκέφτομαι?
Δεν θέλω να ενεργώ αβίαστα.
Και όμως δεν ξέρω γιατί δένομαι τόσο πολύ.
Και όμως δεν ξέρω γιατί μου λείπεις τόσο πολύ.
Πίστευα πως αυτό που είχαμε δεν μ'είχε επηρεάσει, πως είχα κρατήσει τις αποστάσεις μου.
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω, νομίζω σ αγάπησα, σε ερωτεύτηκα ούτε και εγώ ξέρω τι.
Θυμάμαι που μου είχες πει πως είχες κάπως κολλήσει μαζί μου.
Με άφησες όμως γιατί? Δεν με κυνήγησες, δεν πάλεψες για μένα.
Άφησες αυτό το μέσα σου να πεθάνει, να φύγει, όπως σε άφησα και εγώ..
Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο να έμενα εκεί, δίπλα σου.
Νιώθω ότι τα πάντα γύρω σε θυμίζουν, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που έκανα βόλτες στην περιοχή σου.
Τόνομά σου βαμμένο σε πολλούς τοίχους, σε θύμιζαν και η έντονη επιθυμία μου να σε δω, το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.
να σε δω έστω τυχαία, απλά να σε δω, να καταλάβω πως είσαι εσύ.
Και δεν θα σου μιλούσα, δεν θα σου ζητούσα τίποτα.
Ούτε καν να θυμηθούμε τα παλιά...
Συγγνώμη για τα λάθη που έκανα, προσπάθησα για το καλό μας.
Το ξέρεις και το σέβεσαι.
Σ'ευχαριστώ, μα μην με ξεχνάς, μην με προδώσεις και εσύ.
Κουτσούνι μου:)

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Κύριε δημοσιογράφε.

Έχω βαρεθεί να διαβάζω, να ακούω, να συζητάω για τα χαμένα- κλεμμένα λεφτά.
Όλες οι εκπομπές συζητάνε για αυτό το πράγμα.
Υποτιμούν τη νοημοσύνη μας?
Το έχουμε καταλάβει, τα λεφτά έγιναν καπνός.
Όλοι προσπαθούν να βρουν ποιος το έκανε.
Αλήθεια, νομίζεις με νοιάζει κύριε "αμερόληπτε" δημοσιογράφε?
Θα σου απαντήσω. Ό-Χ-Ι.
Εμένα με νοιάζει που αύριο δεν θα έχω να φάω.
Εμένα με νοιάζει που το διάβασμά μου θα πάει χαμένο.
Εμένα με νοιάζει που τα παιδιά μου δεν θα μπορούν να μεγαλώσουν όπως και εγώ.
Κατάλαβες κύριε δημοσιογράφε?
Αδιαφορώ για το ποιος πολιτικός το έκανε, έτσι και αλλιώς δεν θα τιμωρηθεί.
Οπότε, κύριε δημοσιογράφε μην νομίζεις πως διακομωδώντας, σατυρίζοντας την όλη κατάσταση με κάνεις να γελάω.
Με την κατάντια δεν γελάω.
Βαρέθηκα να βλέπω βίντεο σχετικά με το ποιος πήρε τα λεφτά, πόσα είναι, πόσα χρωστάμε.
Λύσεις μπορείς να μου δώσεις, έξυπνε?
Λύσεις θέλω.
Τίποτα διαφορετικό, τίποτα δύσκολο.
Δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ ότι γίνεσαι πιόνι και παίρνεις λεφτά για να προωθήσεις συμφέροντα. ΠΟΤΕ.
Το εύκολο χρήμα είναι γλυκό, αλλά δεν κερδίζεις τίποτα.
Το δύσκολο θέλουμε που μας ανταμοίβει ψυχικά.
Την ψυχή σου μην την ξεχνάς, γιατί θα σε ξεχάσει και αυτή.
Αντίο, κύριε δημοσιογράφε, γράψε τα ψεύτικα άρθρα σου που με τον καιρό αρχίζεις να πιστεύεις.