Συγνώμη, μαμά.

Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα σήμερα που ξέχασα τα γενέθλιά σου.
Δεν ξέρω το πως, το γιατί αλλά το έκανα.
Δεν σε ξεχνώ μαμά, όμως ποτέ.
Είσαι για μένα κάτι πολύ δυνατό, αληθινό,πραγματικό.
Είσαι πάντα δίπλα μου.

Σ'αγαπάω μαμά.
Ακόμα και όταν σου γκρινιάζω, σου φωνάζω, σου μιλάω άσχημα, σου κοπανάω την πόρτα στα μούτρα, σου κλείνω το τηλέφωνο.
Δεν θα υπάρξει άλλη αγάπη τόσο μεγάλη για μένα, εκτός από σένα.


Συγνώμη,δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.

You will never know.

Έμεινα μόνη μου τα τελευταία βράδια και έξω έβρεχε.
Προσπαθούσα να κατανοήσω τη συμπεριφορά του.
Δεν μπορούσα αλλά δεν το άντεχα κιόλας.
Αυτή τη φορά, αυτός δεν ήταν ο δικός μου.
Ήταν ο άνθρωπος της κολλητής μου.
Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι υπεράνω υποψίας; Γιατί γαμώτο;
Το κακό είναι πως μιλάω και εγώ με τον κολλητό του.
Δεν με πειράζει να πληγωθώ, ή να μου φερθεί σκάρτα.
Το έχω συνηθίσει.Απλά θέλω να μην φερθεί έτσι, γιατί ούτε της κολλητής μου της άξιζε.
Της αξίζουν πολλά παραπάνω.

Αναρωτιέμαι όλο αυτό το καλό που βλέπουμε γύρω μας, είναι αληθινό;
Ή είναι απλά ένα παιχνίδι;
Και εγώ όταν κάνω μια καλή πράξη δεν ξέρω πλεον αν τη κάνω γιατί την αισθάνομαι, ή την κάνω για τα μάτια του κόσμου ή για έναν γαμημένο ηθικό κώδικα.
Και αν δεν υπήρχε αυτός, θα μπορούσα να κάνω χαρούμενους τους γύρω μου;

Έχω μπερδευτεί.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τόση μισανθρωπιά.
Πώς καταντήσαμε έτσι, γιατί;

Δεν υπάρχει απάντηση δυστυχώς.



You will never know..I will never show..What i feel, what i need from you.

Kαινούργια ζωή;

Επιτέλους το φετινό μαρτύριο των Πανελληνίων, έλαβε τέλος.
Και τώρα όλοι πάμε για μια καινούργια ζωή. :)

ΦΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΙΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤ ΜΠΟΙΝΓΚ.

Προσγειώσου.
Ποια καινούργια ζωή ακριβώς; Ποια αισιοδοξία σε καταβάλει και ποιο μέλλον;
Ας γελάσω.

Φέτος λοιπόν, αποφάσισαν στις εξετάσεις να βάλουν δύσκολα. Οκ,δεκτον.
Ξαφνικά λοιπόν παιδιά έκλαιγαν,χτυπιόντουσαν,απογοητευόντουσαν.
Ξαφνικά λοιπόν έπρεπε να κρατήσουν πόσες χιλιάδες άτομα έξω.
Άμα το επιθυμείς τόσο πολύ κ.Αννούλα μας,καντο σταδιακά όχι μια και εξω.


ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΤΩΩΩΩΩΩΩ, γεια σου ρε Λάμπη προφήτη.

Και ξαφνικά,οι βάσεις πέφτουν κατακόρυφα και όλοι μπαίνουν στις σχολές της αρεσκείας τους.
Έξυπνο;
ΠΑΝεξυπνο.


Ζούμε και οδεύουμε προς την απόλυτη εξαθλίωση σ'όλους τους τομείς.
Ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά και τα λόγια είναι περιττά.
Αν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή κάντο, αλλιώς σώπασε.
Εγώ δεν έχω, απλά ήθελα να εκφράσω ένα απλό παράπονο και να ανανεώσω το blog μου.



"Χαμογελάστε,αυτή είναι η τιμωρία τους."

Ain't no sunshine..

Συγγνώμη που τόσο καιρό δεν έγραφα.
Όχι προς Θεού δεν σκιζόμουν στο διάβασμα, απλά κάθε φορά έλεγα άστο γι'αυριο, γι'αυριο και βουαλά έφτασε Μάρτης.
Μου έλειψε το γράψιμο, όχι λάθος μου έλειψα εγώ όταν γράφω.
:)
Είναι πολύ περίεργο πόσο διαφορετικός γίνεσαι όταν γράφεις..Ουσιαστικά είναι αυτός που είσαι στα αλήθεια. Γιατί όσο και να μην το θέλεις, στην κοινωνία και στην γενικότερη συμπεριφορά σου βάζεις ορια, φοράς ένα προσωπείο.
Ποιος πραγματικά είσαι όμως όταν το βγάζεις;
Εγώ προσωπικά γίνομαι πιο ευαίσθητη αλλά και πιο δυνατή.
Σαν τις ηρωίδες στις ταινίες που δεν βρίσκουν τον έρωτα, ή καταλήγουν πληγωμένες αλλά είναι ανεξάρτητες και χαρούμενες στην ήσυχη φάρμα τους.
Πολλούς βέβαια, μπορεί να μην τους εκφράζει το γράψιμο.
NO PROBLEMA.
Αναζητήστε κάτι που σας κάνει αληθινούς, που σας βγάζει από τα όρια της καθημερινότητας.
Και θα δείτε πως όλα τότε θα γίνουν πιο ευχάριστα, θα νιώθεις αυτός που θες να είσαι.
Anyway, σας κούρασα, απλά ήθελα να γράψω κάτι για να κρατήσω επαφή ρε παιδί μου.
http://www.youtube.com/watch?v=tIdIqbv7SPo
την καληνύχτα μου και μια προτροπή.
BE REALLLLLL. :)