And, in the end, all i need is you. Definetely, you.

Έιχα καιρό να γράψω γιατί η ζωή μου ήταν θα έλεγα ανιαρή, βαρετή.
Διάβασμα, έξω, προσπαθώντας να ελπίζω για την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο.
Καθώς διάβαζα λοιπόν, έτυχε να ανοίξω το ραδιοφωνο.
Πάντα μου αρέσει να ακούω μουσική, να ταξιδεύω ή ακόμη και να ακούω αφιερώσεις.
Αν και με κάνουν να αισθάνομαι μόνη παράλληλα με κάνουν να αισθάνομαι τόσο χαρούμενη.
Γιατί έξω, κάπου εκεί στο χάος της μιζέριας και της κυνικοτητας, υπάρχει ο έρωτας, η αγάπη. Κάτι που μπορεί να κρατήσει την καρδιά σου ζεστή και ζωντανή.
Άκουγα λοιπόν και έπεσα πάνω στη τελευταια επιτυχία ενός Νικηφόρου, ο θεός και η μάνα του πρέπει να τον ξέρουν.
Το τραγουδάκι θα μου ήταν παντελώς αδιάφορο, αλλά κάτι στους στίχους με τράβηξε.
"Υποσχέσου πως θα με θυμάσαι, όπου και να σαι.."
Σκέφτηκα την ανάγκη που έχουμε να βάζουμε τον άλλον να υπόσχεται στην αρχή κάθε σχέσης.
Ή που ασυναίσθητα ορκιζόμαστε.
"Θα μαι πάντα δίπλα σου, δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη σου."
"Θα κάνω τα πάντα για να σε αποκτήσω."
"Εγώ εσένα θα σε παντρευτώ"
Όταν τις ακούς, χαίρεσαι, ελπίζεις πως αυτή τη φορά ίσως κάτι τέτοιο θα ισχύσει.
Αλλά είσαι πολύ μικρή για έρωτες που κρατάνε και για ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμάνε.
Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια λοιπόν, φιλτατη, και κατάλαβέ το.
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι αυτός, αυτός και μόνο.
Να μείνει δίπλα σου και να σε αγαπήσει.
Και όχι όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα που ΘΑ κάνει.
Το ΘΑ είναι αρκετά ρευστό, δεν νομίζεις;
Ενώ το τώρα, πόσο ωραίο;
Γι'αυτό και εσύ, αντράκι μου, σταμάτα να μου τάζεις.
Δεν θέλω, θέλω απλά εσένα, τίποτα άλλο.
Ούτε διαμάντια, ούτε λουλούδια, ούτε ρούχα.
Εσένα...



You say you want diamonds on a ring of gold
You say you want your story to remain untold
But all the promises we make from the cradle to the grave
When all I want is you

You say you'll give me a highway with no one on it
Treasure just to look upon it
All the riches in the night
You say you'll give me eyes in a moon of blindness
A river in a time of dryness
A harbour in the tempest
But all the promises we make from the cradle to the grave
When all I want is you

You say you want your love to work out right
To last with me through the night
You say you want diamonds on a ring of gold
Your story to remain untold
Your love not to grow cold
All the promises we break from the cradle to the grave
When all I want is you

You
All I want is you
All I want is you
All I want is you

Το πιασες; :)

Και μου λείπεις..

Όσο αγαπάω μένω πίσω και όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω..
Πάτησε ξανά να το ακούσει με τρεμάμενο χέρι και πρόσωπο μουσκεμένο από δάκρυα.
Πάλι ένιωθε μοναξιά,πάλι ένιωθε μίσος για την αγάπη.
Όσους ανθρώπους είχε αγαπήσει και είχε μοχθήσει γι αυτούς, αυτή την άφηναν.
Και ναι, δεν είχε κάνει τίποτα λάθος, είχε δείξει έναν ενθουσιασμό, είχε αφήσει ελεύθερο το παιδί που έκρυβε μέσα της.
Και όμως, βιαια της απαγόρευσαν τα παιχνίδια και πέταξαν μακριά τα όνειρά της.
Μόνη στο άδειο δωμάτιο με συντροφιά τον υπολογιστή της και τους στιχους των Πυξ Λαξ, αυτούς που της τσάκιζαν την καρδιά.
Τον τελευταίο καιρό δεν ήθελε καν να ακούει μουσική, σκεφτόταν μόνο ότι δεν έπρεπε να χαλιέται, ότι δεν έπρεπε να ρωτάει το γιατί συνέβαιναν όλα αυτά.
Μόνο έτσι θα ΄ταν χαρούμενη.
Σήμερα όμως συνειδητοποίησε πως έτσι όπως είχε γίνει, δεν ήταν αυτή.
Και αν κάτι δεν άντεχε περισσότερο από τη μοναξιά ήταν η ρήξη του χαρακτήρα της.
Ήταν αδύναμη, ευαισθητη, ονειροπόλα, θύμα αλλά τουλάχιστον ήταν αυτή.
Είδε το αγόρι που είχε ερωτευτεί να της την πέφτει και μετά να τα φτιάχνει με άλλη..
Είδε το αγόρι που είχε να την αφήνει χωρίς καμια προσπάθεια να την κυνηγήσει, σαν να μην ήταν τίποτα γι αυτόν.
Είδε το αγόρι που της άρεσε να την θεωρεί παιχνίδι παίζοντας με τα αισθήματά της.
Είδε το αγόρι που της την έπεφτε να τα φτιάχνει με άλλη γιατί βαρέθηκε να περιμένει.
Είδε πολλά και ήταν μόλις 17.
Είδε τη μαμά της να πάσχει από καρκίνο.
Και όμως τα κατάφερε δεν λύγισε, έκλαψε αλλά έμεινε σταθερή.
Αν η ζωή είναι μια μεγάλη πουτάνα, αυτή δεν θα της έδινε ούτε ένα φράγκο για τη βάρδια της.
Και τ'όνομα του κοριτσιού αυτού Τίνα.
Και χαμογελάει τώρα πίσω από αυτή την οθόνη, πατώντας Χ στους Πυξ Λαξ.
Ένιωθε πιο χαρούμενη που τα έγραψε όλα αυτά και τώρα λέει να σας καληνυχτίσει.

Φυσιολογική ζωή...μου λείπεις..!

Καλό καλοκαίρι!

Σε λίγες μέρες αναχωρώ για διακοπές.
Και δεν ήθελα να αφήσω το blog μου έτσι παραπονεμένο.
Δυστυχώς η έμπνευση μου πήγε διακοπές πιο πριν από μένα.
Γι αυτό δεν έχω κάτι καλό,έστω αναγνώσιμο βρε παιδί μου.
Θα θελα όμως να σας ευχηθώ καλό καλοκαίρι,να περάσετε σούπερ και να ξεχαστείτε.
Μην χαλάτε άσκοπα το χρόνο σας σε προβλήματα που δεν λύνονται,δημιουργήστε άλλα.
Οκ, φυσικά αστειεύομαι.
Απλά ηρεμήστε.
That's all.
Καλά μπάνια και καλή ξεκούραση.
ΣΜΟΥΤΣ. :*

Snuff *.*

Υπάρχουν μερικά τραγούδια που ειλικρινά θα ήθελα να γράφτηκαν για μένα.
Τόσα υπέροχα τραγούδια αγάπης.
Ποια μπορεί να αποτελούσε πηγή έμπνευσης και πόσο περήφανη θα ήταν;
Δεν είναι υπέροχο ο άλλος να σου δείχνει την αγάπη του με πράγματα απλά και αλήθινα;
Όχι φανφάρες και παπαρολογίες.
Μ'ένα ξαφνικό φιλί, με μια ξαφνική αγκαλιά.
Απλά πράγματα που μένουν.

Δεν έχω πολλά να γράψω απλά άκουγα διάφορες μπαλάντες και ένιωσα την έντονη επιθυμία να ήταν ένα τραγούδι τέτοιο, ερωτικό γραμμένο για μένα.
Να το άκουγα και να μου θύμιζε τις στιγμές που πέρασα μαζί του.
Αλλά η αγάπη είναι τόσο δύσκολο πράγμα.
Αναρωτιέμαι γιατί όταν φερόμαστε καλά σε κάποιον αυτός μας πληγώνει και όταν κάποιες δεν φέρονται καλά έχουν τους άντρες σαν σκυλάκια;
Άδικη ζωή δεν το αμφισβητώ.
Αλλά εγώ πουτάνα δεν γίνομαι.



ιδού η πηγή έμπνευσης μου.






"Now, when I hold your face so close to mine
I see a place where the sun will shine, with you in it's divine

Looking down into those eyes
I know, I'll be lost and never found again.
Kiss me once and I will surely melt and die,
kiss me twice and I will never leave your side, Dreams Come True"

Έλα πες την αλήθεια, δεν θα θελες αυτοί οι στίχοι να ναι για σένα;
<3

Δύσκολη Νύχτα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σ ερωτεύτηκα.
Γιατί οι άνθρωποι ερωτεύονται;
Γιατί είναι τόσο δύσκολο ορισμένες φορές;



Μου λείπεις, απόψε πιο πολύ από ποτέ.
Βλέπω τη μορφή σου, το χαμόγελό σου.
Νιωθω το άγγιγμα σου πάνω μου και ανατριχιάζω.
Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, αλλά το έχεις καταφέρει.Έχεις καταφέρει η απουσία σου να γίνεται τόσο έντονη όσο και η παρουσία σου.
Δεν μιλάμε πολύ πλέον, κάπως χαθήκαμε.Προσπαθώ να σου πιάσω κουβέντα, αλλά μάλλον δεν θες.

Μάλλον καρφώθηκα και εγώ.Συγχώρεσε με, αλλά ο έρωτας δεν κρύβεται.Δεν μπορώ να σε κοιτάξω αδιάφορα, φιλικά όπως κοιτάω τ'άλλα αγόρια.Έχεις κάνει κάτι στο μυαλό μου, στην καρδιά μου.

Να θυμάσαι, όταν πια δεν είμαι δίπλα σου, ότι σ αγάπησα χωρίς γυρισμό.
Να θυμάσαι, όταν είμαι αλλού, πως είχα να σου δώσω πολλά.
Να θυμάσαι μόνο αλλα να μην κάνεις τίποτα..



Σ αγαπώ, πάντα σ'αγαπούσα.:/

Η αιώρα.:)

-Αχ, δεν αντέχω άλλο Pitbull και rumba siiii. έκανε κοροιδευτικά η Τίνα καθώς δεν άντεχε να ακούει αυτό το τραγούδι στο μπαράκι.
-Ρε μανάρι, ασχολήσου εσύ με τα ποτά και άσε εμένα στην μουσική. Δεν βλέπεις τα μωρά πως χορεύουν;
-Αχ ανεγκέφαλε ερωτίλε. Μιμήθηκε την Κατακουζήνα για να κοροιδέψει ακόμη μια φορά τον ξάδερφό της που εκτελούσε χρέη dj στο οικογενειακό μπαράκι τους.
Το λάτρευε αυτό το μπαράκι, δίπλα στην παραλία με πορτοκαλί φωτισμό και μπαμπού. Είχε και μια αιώρα στην οποία της άρεσε να ξαπλώνει και να ονειρεύεται το μέλλον της καθώς πρόσεχε τα χρώματα της θάλασσας.
-Ε, ξύπνα οι μπύρες είναι παγωμένες; την ρώτησε η ξινή κοπέλα που δουλεύαν μαζί. Γνωστό τσουλάκι, φασωνόταν με όλους.
-Αφού είναι στο καταψύκτη εσύ τι λες;
-Ωχ όρεξη έχεις πάλι;
-Πάρε. Τις έδωσε τρεις μπύρες και γύρισε το κεφάλι νευριασμένη.
Δεν ήξερε τι ένιωθε για αυτή, ίσως απέχθεια.
Ίσως και ζήλεια. Μα όλοι να της την πέφτουν; Ξεφύσηξε.
-Μαναράκι, πες ένα τραγούδι να βάλω για σένα.
-Κόψτο αυτό το "μαναράκι".
-Με αυτό το παρεώ που φοράς κάνω και αιμομιξία.
Τσάάάάκ. Το κουτάκι με τα καλαμάκια προσγειώθηκε στο κεφάλι του.
Γέλασε και έβαλε το αγαπημένο τραγούδι της ξαδερφής του.

Στο άκουσμα του παρασύρθηκε, άρχισε να διαλύει τους φραγμούς της και να τραγουδάει δυνατά.
"Το άγγιγμά σου είναι σαν τη φωτιάάάά."
-Ωχ, παράφωνη.
-Ωχ, τα νεύρα μου.
Γέλασαν και οι 2.

-Ψιτ,όμορφη. άκουσε μια φωνή πίσω από την πλάτη της αλλά δεν γύρισε. Θεώρησε πως απευθύνονταν στην ξινή-.-
ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ?
Γύρισε και είδε ένα γοητευτικό αγόρι να την κοιτάζει.
-Σε μένα μιλάς;
-Όχι, στον dj. Έμαθες; την κουνάει την αχλαδιά.
-ΧΑΧΑΧΑ. Θέλεις κάτι;
-Μια μπύρα πολύ παγωμένη.
-Έέεεφτασε.
Και μαζί με την μπύρα έφτασε και μπαστακώθηκε και η ξινή.
Αι και βαι, πάει το κελεπούρι σκέφτηκε από μέσα της και του έδωσε τη μπύρα.
-Ευχαριστώ, της είπε και της έκλεισε το μάτι.

-Εεε Μάνο που πας; Δεν μου μιλάς;
ΓΚΡΡΡΡΡ όχι ρε κοπέλα μου δεν σου μιλάει.
-Γεια σου Έρη, όλα καλά;
-Ναι, πού ήσουν χθες;
-Άραζα στην αιώρα.
-Στην αιώρα; Χαχα, χάζεψες; Εσύ και η Τίνα. είπε και την έδειξε υποτιμητικά.
-Τραγουδάς πολύ ωραία, Τίνα. Ελπίζω να σε πετύχω κάποια στιγμή στην αιώρα.
Της έκλεισε ξανά το μάτι, δίνοντας της μια ευκαιρία να φλερτάρει.
Και πόσο της άρεσε το φλερτ, ειδικά το καλοκαίρι.
Η ξινή ξεφύσηξε και σηκώθηκε να "παίξει" με κάτι αγόρια.

-Μαναράκιιιιιιιιιιιι, χτύπησες γκομενάκι;
-Μαλακάκιιιιιιιιιιιι, βούλωσέ το γιατί θα χτυπήσω εσένααααα.
Γέλασαν και οι 2. Πόσο σαγηνευτικό ειναι το καλοκαίρι;;;

Ντροπή και αίσχος.

Δεν είχα την "ευχάριστη" τιμή να δω τηλεόραση για να ξέρω τις εξελίξεις. Ξέρω πως τα ΜΜΕ δεν λένε τα πράγματα με τ΄όνομά τους.
Ξέρω απλά με όλη αυτή την κατάσταση να πω πως ταξίδεψα σε εκείνο το Δεκέμβρη του Αλέξη. Δεν έχει σημασία ποιος το έκανε, άλλωστε τι νομίζουν πως δεν ξέρουμε; Είναι όλοι οι γνωστοί θρασύδειλοι που με την προστασία του ονόματός τους κάνουν ό,τι θέλουν.
Η κατάσταση είναι ντροπιαστική.

Παρ'όλα αυτά θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα!
-Γιατί τα ΜΜΕ αναφέρουν τους νεκρούς ως 3? 4 ήταν, ΤΕΣΣΕΡΙΣ. Το μικρό στην κοιλιά γιατί το παραβλέπουν.;
-Γιατί η Μαρφίν δεν είχε πυρασφάλεια και έξοδο κινδύνου? Και γιατί εφόσον δεν είχε, μπόρεσε και λειτουργούσε κανονικά? Ποιος λάδωσε ποιον?
-Εσύ ρε μαλάκα, εσύ ρε πούστη που σκότωσες τους ανθρώπους πώς θα μπορέσεις να αντικρύσεις τον ήλιο? Πώς θα μπορέσεις να κοιμηθείς? Γιατί σε γέννησε ο πατέρας σου και η μάνα σου? ΓΙΑΤΙ?
-Εσύ ήσυχε διαδηλωτή που καθόσουν εκεί δίπλα γιατί όταν είδες τη μολότοφ δεν φώναξες στα ΜΑΤ να τους πιάσουν; Γιατί δεν έκανες κίνηση να σταματήσουν όλα αυτά; Μήπως, αναρωτιέμαι,μήπως φταις και εσύ λιγάκι;


Ντρέπομαι για τη χώρα μου, ντρέπομαι για τους ανθρώπους.
Μόνο μια λέξη ταιριάζει, ΚΑΤΑΝΤΙΑ.
Να αναπαυθούν εν ειρήνη οι ψυχές σας και ας προσευχηθούμε όλοι μαζί να σταματήσει αυτό το χαος.

Still searching...

Μερικές φορές θέλω να κλάψω τόσο πολύ, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Νιώθω πως όλα γύρω μου φταίνε, θυμάμαι όλα αυτά που με πλήγωσαν, που με κάνουν να θέλω να ξεχάσω.
Εκείνες τις φορές φυσικά διαλέγουμε τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια.
Τραγούδια που αγαπήσαμε, τραγούδια που κάθε φορά μας κάνουν να πονάμε, να νιώθουμε αυτό το χαζό τσίμπημα στην καρδιά.
Εκείνες τις φορές διαλέγουμε τις πιο τέλειες ρομαντικές ταινίες, με ένα χαρούμενο τέλος. Ένα τέλος που πάντα θέλουμε, αλλά ποτέ δεν έχουμε.
Αλήθεια, ποιος δεν θα ήθελε ένα παραμυθένιο έρωτα?
Αλλά φυσικά αν βγει κάποιος εκεί έξω, στη ζούγκλα των ανθρωπίνων σχέσεων, θα καταλάβει πως ο έρωτας μόνο παραμυθένιος δεν είναι.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί τα θέλω του και να συμβιβαστεί?
Είμαστε τόσο εγωιστές.

Εκείνες τις φορές κλείνεις τα φώτα και ξαπλώνεις. Σκέφτεσαι πράγματα που δεν μπαίνουν σε σειρά όσο και να θες να τα ταξινομήσεις.
Κρυώνεις σκεπάζεσαι και νιώθεις ένα αδιέξοδο.
Θες να κλάψεις, αλλά δεν μπορείς. Σκέφτεσαι πως δεν αξίζει να κλαις, αλλά παράλληλα ξεσπάς.
Ψιθυρίζεις ένα γιατί και πασχίζεις να μην βρίσεις.
Αναστενάζεις.


Πφφ, νομίζω πως μια τέτοια μέρα ζω και εγώ.
Πάω να ξαπλώσω λοιπόν και αν ακούσετε καμιά βρισιά, παρακαλώ συγχωρέστε με.
Ξέρω τι κάνω.

Ψευτοεπαναστάτες.

Η γκριζούπολη μοιάζει με πανούκλα και δυστυχώς δεν μπορείς να γλιτώσεις από αυτήν την αρρώστια.
Ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι το σωστό.
Ό,τι αγαπάνε οι άλλοι, το αγαπάμε και εμείς.
Ανήκουμε στη μάζα.
Οι νέοι αποτελούν την ελπίδα, τα όνειρα του μέλλοντος, μα μοιάζουν να έχουν χαθεί.
Ψευτοεπαναστάτες, ψευτοάνθρωποι.
Κάνουν πορείες για τον Αλέξη, αλλά τώρα ούτε καν θυμούνται το τι είχε γίνει.
Το κάνουν απλά για να χάσουν σχολείο.
Και δεν βγάζω τον εαυτό μου μέσα απ'αυτό. Το είχα σκεφτεί και εγώ, το να χάσω σχολείο.
Αλλά τώρα, που είναι όλοι αυτοί? Τώρα που σκοτώνονται αστυνομικοί? Οι αστυνομικοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν ψυχή? Ναι, ισχύει, το έχουν δει εξουσία, αλλά είναι ΆΝΘΡΩΠΟΙ, ίδιοι με μας. Γι΄αυτούς γιατί δεν βγαίνει κανένας?
Για την οικογένεια μεταναστών που έσκασε η βόμβα σκοτώνοντας το μικρό παιδί και αφήνοντας το άλλο με μόνιμα προβλήματα, γιατί δεν βγήκε κανένας?
Εγώ γιατί δεν βγήκα? Να σου πω γιατί? Γιατί ανήκω στη μάζα, κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι και μετά πράττω. όχι αυτόβουλα.
Συγγνώμη εαυτέ μου, σε απογοητεύω καθημερινώς.

Κοκα.

Κάποιες στιγμές νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος.
Παίρνω αποφάσεις για τις οποίες μετανιώνω. Και όμως, ξέρεις πόσο πολύ τις σκέφτομαι?
Δεν θέλω να ενεργώ αβίαστα.
Και όμως δεν ξέρω γιατί δένομαι τόσο πολύ.
Και όμως δεν ξέρω γιατί μου λείπεις τόσο πολύ.
Πίστευα πως αυτό που είχαμε δεν μ'είχε επηρεάσει, πως είχα κρατήσει τις αποστάσεις μου.
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω, νομίζω σ αγάπησα, σε ερωτεύτηκα ούτε και εγώ ξέρω τι.
Θυμάμαι που μου είχες πει πως είχες κάπως κολλήσει μαζί μου.
Με άφησες όμως γιατί? Δεν με κυνήγησες, δεν πάλεψες για μένα.
Άφησες αυτό το μέσα σου να πεθάνει, να φύγει, όπως σε άφησα και εγώ..
Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο να έμενα εκεί, δίπλα σου.
Νιώθω ότι τα πάντα γύρω σε θυμίζουν, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που έκανα βόλτες στην περιοχή σου.
Τόνομά σου βαμμένο σε πολλούς τοίχους, σε θύμιζαν και η έντονη επιθυμία μου να σε δω, το έκανε ακόμα πιο δύσκολο.
να σε δω έστω τυχαία, απλά να σε δω, να καταλάβω πως είσαι εσύ.
Και δεν θα σου μιλούσα, δεν θα σου ζητούσα τίποτα.
Ούτε καν να θυμηθούμε τα παλιά...
Συγγνώμη για τα λάθη που έκανα, προσπάθησα για το καλό μας.
Το ξέρεις και το σέβεσαι.
Σ'ευχαριστώ, μα μην με ξεχνάς, μην με προδώσεις και εσύ.
Κουτσούνι μου:)

Κύριε δημοσιογράφε.

Έχω βαρεθεί να διαβάζω, να ακούω, να συζητάω για τα χαμένα- κλεμμένα λεφτά.
Όλες οι εκπομπές συζητάνε για αυτό το πράγμα.
Υποτιμούν τη νοημοσύνη μας?
Το έχουμε καταλάβει, τα λεφτά έγιναν καπνός.
Όλοι προσπαθούν να βρουν ποιος το έκανε.
Αλήθεια, νομίζεις με νοιάζει κύριε "αμερόληπτε" δημοσιογράφε?
Θα σου απαντήσω. Ό-Χ-Ι.
Εμένα με νοιάζει που αύριο δεν θα έχω να φάω.
Εμένα με νοιάζει που το διάβασμά μου θα πάει χαμένο.
Εμένα με νοιάζει που τα παιδιά μου δεν θα μπορούν να μεγαλώσουν όπως και εγώ.
Κατάλαβες κύριε δημοσιογράφε?
Αδιαφορώ για το ποιος πολιτικός το έκανε, έτσι και αλλιώς δεν θα τιμωρηθεί.
Οπότε, κύριε δημοσιογράφε μην νομίζεις πως διακομωδώντας, σατυρίζοντας την όλη κατάσταση με κάνεις να γελάω.
Με την κατάντια δεν γελάω.
Βαρέθηκα να βλέπω βίντεο σχετικά με το ποιος πήρε τα λεφτά, πόσα είναι, πόσα χρωστάμε.
Λύσεις μπορείς να μου δώσεις, έξυπνε?
Λύσεις θέλω.
Τίποτα διαφορετικό, τίποτα δύσκολο.
Δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ ότι γίνεσαι πιόνι και παίρνεις λεφτά για να προωθήσεις συμφέροντα. ΠΟΤΕ.
Το εύκολο χρήμα είναι γλυκό, αλλά δεν κερδίζεις τίποτα.
Το δύσκολο θέλουμε που μας ανταμοίβει ψυχικά.
Την ψυχή σου μην την ξεχνάς, γιατί θα σε ξεχάσει και αυτή.
Αντίο, κύριε δημοσιογράφε, γράψε τα ψεύτικα άρθρα σου που με τον καιρό αρχίζεις να πιστεύεις.

Δήλωση Καρδιάς.

Και να σαι πάλι, ξεπροβάλλεις στα σκαλιά.
Έμεινα έκπληκτη, σαστισμένη.
Ήθελα να σε είχα ξεπεράσει,αχ αλήθεια πόσο το ήθελα.
Και όμως η καρδιά μου, με το έντονο σκίρτημά της, λες και ποθούσε μανιασμένα να βγει απ'το σώμα μου, έκανε τη δήλωσή της.
Κάτι που το μυαλό μου και ο εγωισμός μου δεν άντεχε.
Ήμουν ακόμη ερωτευμένη μαζί σου..
Δεν ξέρω πως μπόρεσες να ριζώσεις μέσα μου, να με κάνεις να μην σε βαριέμαι.
Κάτι που οι άλλοι δεν κατάφερναν.
Και όμως καρδούλα μου, δεν ήσουν ποτέ δικός μου..
Θα θελα όμως, όχι για να ικανοποιήσω το εγώ μου, αλλά για να σε αγαπήσω, όσο δεν σ αγάπησε κανείς.
Να σου προσφέρω όλα όσα έχω, να σου δωθώ ολοκληρωτικά, για να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη.
Για να με εκτιμήσεις, για να με νιώσεις.
Χθες μίλησα για σένα στο Θεό, τον παρακάλεσα για ακόμη μια φορά, να με προσέξεις και να με σκεφτείς, έστω και για μια φορά.
Αξιολύπητο ε? Το ξέρω, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το παλέψω..
2 χρόνια προσπαθώ, μάταιος κόπος...
Κάποιος μου είχε πει πως δεν αξίζει να σπαταλάμε τον χρόνο μας για άτομα που δεν θέλουν την αγάπη μας..
Δεν θέλω να σπαταλάω άλλο τον χρόνο μου γιατί ξέρω πως δεν θες την αγάπη μου.
Απλά να παίζεις θες.
Δεν ντρέπομαι να πω πως είμαι το παιχνιδάκι σου...
Απλά βαρέθηκα πια, Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Η-Κ-Α.
Και επειδή στις μέρες μας ο χρόνος είναι μειωμένος και δεν έχουμε καιρό για άσκοπες σπατάλες, τέρμα ως εδώ.

Βγες απ'το μυαλό μου, απ'τη καρδιά μου, απ΄τη σκέψη μου ρε παιδάκι μου επιτέλους!!!

Χαμένες Αγάπες.

Βαριέμαι να φιλοσοφώ και να αερολογώ.
Ας το παραδεχτούμε, όλοι μας είχαμε μια αγάπη που μας "σκότωσε".
Τουλάχιστον μια, που μας πόνεσε, που μας μέθυσε, που μας έκανε να δακρύσουμε.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιο το όφελος του να ερωτεύεσαι?
Ερωτεύεσαι σημαίνει να νομίζεις πως ο άλλος είναι ο κόσμος σου, να χαίρεσαι όταν γελάει, να στενοχωριέσαι όταν τον βλέπεις κατσούφη.
Πώς μπορεί ένα άτομο να σου καθορίσει απόλυτα το πώς θα περάσεις τη μέρα σου?
Νιώθεις πιόνι, το ξέρεις και χαίρεσαι.
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας.
Μπορείς να μην τον ζήσεις, επιλογή σου είναι..
Μπορείς να αποφύγεις να πληγωθείς, να απορριφθείς, να ρεζιλευτείς.
Και τότε απάντησέ μου, τι έχεις καταφέρει?
Ένα απόλυτο τίποτα.
Όμως αν τολμήσεις, αν τολμήσεις να αγαπήσεις χωρίς επιστροφή θα κερδίσεις πολλά.
Και δεν πρέπει να κοιτάμε πάντα το τι έπεται, γιατί έτσι ξεχνάμε κάτι μέσα μας, κάτω από το στήθος μας που ποθεί να χτυπάει μανιωδώς.
Θα νιώσεις πως είναι να χάνεσαι στο βλέμμα του άλλου, να μεθάς από τα φιλιά του, να ακούς τη φωνή του και ξαφνικά όλα τα σύννεφα να γίνονται ολόλαμπροι ήλιοι.
Θα μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου, θα μάθεις να σέβεσαι..
Κατάλαβέ το, ο έρωτας είναι αρρώστια και λύτρωση.
Τα πάντα και το τίποτα.
Δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε για τις αγάπες που μας βγήκαν σκάρτες, θα έρθουν και άλλοι έρωτες σκάρτοι και μη.
Και αν δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, βάλε τέρμα στα ηχεία ό,τι πιο καψούρικο υπάρχει, σήκωσε το μπουκάλι που βρίσκεται δίπλα σου, φύσα το καπνό και ευχήσου.
Ευχήσου σ'όλες αυτές τις χαμένες αγάπες να μάθουν να εκτιμάν και να ερωτευτούν κάποτε, για να μάθουν την πραγματική αξία της ζωής..

Μπερδεμένα Πράγματα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω από τη ζωή μου.
Δεν ξέρω καν αν διαβάζω για να φύγω από εδώ, ή για να εξασφαλίσω το μέλλον μου.
Είναι τραγικό να σε διώχνει ο τόπος σου, μην έχοντας κάτι άλλο να σου προσφέρει. Και όμως εγώ τον αγαπάω τον τόπο μου.
Είναι τραγικό να θέλω να φύγω από το σπίτι, μακριά από τους γονείς μου πού στο κάτω κάτω μου έχουν προσφέρει τόσα.
Γιατί να έχω αυτήν την ανάγκη?
Γιατί θέλω να ζήσω αυτόνομα. Γιατί έχω κουραστεί να βλέπω τους ανθρώπους να ζουν μια ζωή που δεν την θέλουν. Να παίρνουν λάθος αποφάσεις, να γερνούν εσωτερικά αφήνοντας τις ρυτίδες στην ψυχή να χαραχθούν βαθιά.
Όλη τη μέρα τους βλέπω κατσούφηδες να αναρωτιούνται πως θα τα βγάλουν πέρα.
Δεν ζήτησα να είναι μές την τρελή χαρά και ειδικά με την κατάσταση που επικρατεί, αλλά δεν χρειάζεται να τους τρώει συνέχεια.
Αυτάρκεια και αυτονομία.
Εγώ τι να γυρίσω να τους πω? Πώς το πολύ πιθανόν τα τόσα χρόνια διαβάσματος θα πάνε χαμένα? Πώς τα πτυχία μου, όλες οι σπουδές μου θα πάνε στράφι?
Ένα κομμάτι ψωμί, ναι, ένα κομμάτι ψωμί θα είναι αδύνατο να αγοραστεί και θα θεωρείται πολυτέλεια.?
Να τους πω ότι κάνω όνειρα για το μέλλον χωρίς αυτό να υπάρχει?
Και όμως, δεν είμαι σαν εσάς.
Γελάω ακόμη, αφήνω την καθημερινότητα μου να με κάνει να καταλάβω πως μερικά πράγματα αξίζουν.
Έχω καταλάβει πως θα έρθουν ζόρικοι καιροί, αλλά μην μου ζητάτε να πουλήσω και την ψυχή μου για αυτό.
Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχω, δεν δέχομαι να γίνω σαν και σας.
Εργασιομανείς και υπερκαταναλωτές, να παραπονιέμαι για τους κλεφτες αλλά αν μπορούσα θα έκανα και εγώ τα ίδια.
Μάλλον, κατάλαβα τι θέλω από τη ζωή μου..
Θέλω να μην σας μοιάσω. Σας χαροποιεί? Συνηθίστε το.
Και μέσα από την καρδιά μου σας τραγουδώ.

"ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ."

Για σένα.

Αδερφέ μου, αδιαμφησβήτητα είσαι η ζωή μου.
Αν κάποιος μου ζητήσει να πεθάνω για σένα, θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση.
Και όλα αυτά γιατί μου έμαθες πολλά και σου χρωστάω πολλά.
Μαζί σου έμαθα να αγαπάω, να θυμώνω, να νευριάζω, να σκέφτομαι, να κατανοώ, να είμαι διαφορετική, να έχω τη δική μου προσωπικότητα.
Είσαι το καταφύγιό μου τις δύσκολες στιγμές, σαν ένα είδος προσωπικού θεού.
Δεν ντρέπομαι που το λέω, σ αγαπάω σαν θεό μου.
Σ ευχαριστώ που υπάρχεις πάντα στη ζωή μου, σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα δίπλα μου ό,τι και να κάνω.
Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι ξεχνάνε,αχ, πόσο εύκολα ξεχνάνε.
Δεν ξέρω πως θα μας τα φέρει η ζωή, αλλά πάντα θα υπάρχεις μέσα στην καρδιά μου, στο μυαλό μου.
Δεν θέλω να με απογοητεύσεις, δεν θέλω να με ξεχάσεις.
Και σου υπόσχομαι, πάντα θα σε κάνω να γελάς.
Και σου υπόσχομαι, θα σε αφήνω να τσιμπάς τα φουσκωμένα μου μάγουλα.
Και σου υπόσχομαι, ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ Π-Ο-Τ-Ε.


"Μοναχικές πριγκίπισσες, του τίποτα ερωμένες..."
Πάντα όταν ακούω αυτόν τον στίχο, έρχεσαι στο μυαλό μου...
Η χαζή σπαστική φωνούλα σου, βλακάκο:))
Η πανέξυπνη-ομορφη-θεά αδερφή σου...

Η Αρχή.

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να ονειρεύομαι για πρώτη φορά, ούτε το αντικείμενο ή το πρόσωπο που ονειρεύτηκα.
Θυμάμαι όμως πως ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα μόνη μου.
Από παιδί μου άρεσε να ονειρεύομαι και με τη φαντασία μου να δημιουργώ καταστάσεις.
Δεν ταυτιζόμουν με αυτές, απλώς με βοηθούσαν στο να ξεφεύγω.


Στον κόσμο αυτό,όλοι φαίνεται να έχουμε ανάγκη από όνειρα.
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τη μιζέρια του και να ζούμε σ'ένα μαγικό κόσμο.
Το θέμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τα όνειρα πράξεις.
Να κάνουμε αυτό το μαγικό κόσμο να είναι η ζωή μας.
Το θεωρώ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε από τις ανάγκες που μας δημιουργεί το αναθεματισμένο κουτί και να ψάξουμε τη ψυχή μας και βαθιά μέσα μας, για όσο θα υπάρχει ακόμη.
Να δούμε τις πραγματικές ανάγκες, τα πραγματικά όνειρα.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως γιατί προσπαθώ και η ίδια να βρω εκείνα τα χαμένα όνειρα που έκανα μικρή.
Δεν θέτω το ίδιο ερώτημα με τον Βασίλη, αν αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας σε κάψει, γιατί την απάντηση νομίζω πως την έχω βρει.
Αν ένα όνειρο φτάσει σε σημείο να σε καθορίσει, τότε σε έχει ήδη κάψει.
Δεν μπορείς να βασίζεσαι αποκλειστικά σε ό,τι ονειρεύεσαι πρέπει να μάθεις να αντέχεις.
Να μάθεις να ζεις και να πετάξεις τις στάχτες των ονείρων που σε έκαψαν ήδη.
Και να αναγεννηθείς σαν φοίνικας μέσα από αυτές..