Και μου λείπεις..

Όσο αγαπάω μένω πίσω και όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω..
Πάτησε ξανά να το ακούσει με τρεμάμενο χέρι και πρόσωπο μουσκεμένο από δάκρυα.
Πάλι ένιωθε μοναξιά,πάλι ένιωθε μίσος για την αγάπη.
Όσους ανθρώπους είχε αγαπήσει και είχε μοχθήσει γι αυτούς, αυτή την άφηναν.
Και ναι, δεν είχε κάνει τίποτα λάθος, είχε δείξει έναν ενθουσιασμό, είχε αφήσει ελεύθερο το παιδί που έκρυβε μέσα της.
Και όμως, βιαια της απαγόρευσαν τα παιχνίδια και πέταξαν μακριά τα όνειρά της.
Μόνη στο άδειο δωμάτιο με συντροφιά τον υπολογιστή της και τους στιχους των Πυξ Λαξ, αυτούς που της τσάκιζαν την καρδιά.
Τον τελευταίο καιρό δεν ήθελε καν να ακούει μουσική, σκεφτόταν μόνο ότι δεν έπρεπε να χαλιέται, ότι δεν έπρεπε να ρωτάει το γιατί συνέβαιναν όλα αυτά.
Μόνο έτσι θα ΄ταν χαρούμενη.
Σήμερα όμως συνειδητοποίησε πως έτσι όπως είχε γίνει, δεν ήταν αυτή.
Και αν κάτι δεν άντεχε περισσότερο από τη μοναξιά ήταν η ρήξη του χαρακτήρα της.
Ήταν αδύναμη, ευαισθητη, ονειροπόλα, θύμα αλλά τουλάχιστον ήταν αυτή.
Είδε το αγόρι που είχε ερωτευτεί να της την πέφτει και μετά να τα φτιάχνει με άλλη..
Είδε το αγόρι που είχε να την αφήνει χωρίς καμια προσπάθεια να την κυνηγήσει, σαν να μην ήταν τίποτα γι αυτόν.
Είδε το αγόρι που της άρεσε να την θεωρεί παιχνίδι παίζοντας με τα αισθήματά της.
Είδε το αγόρι που της την έπεφτε να τα φτιάχνει με άλλη γιατί βαρέθηκε να περιμένει.
Είδε πολλά και ήταν μόλις 17.
Είδε τη μαμά της να πάσχει από καρκίνο.
Και όμως τα κατάφερε δεν λύγισε, έκλαψε αλλά έμεινε σταθερή.
Αν η ζωή είναι μια μεγάλη πουτάνα, αυτή δεν θα της έδινε ούτε ένα φράγκο για τη βάρδια της.
Και τ'όνομα του κοριτσιού αυτού Τίνα.
Και χαμογελάει τώρα πίσω από αυτή την οθόνη, πατώντας Χ στους Πυξ Λαξ.
Ένιωθε πιο χαρούμενη που τα έγραψε όλα αυτά και τώρα λέει να σας καληνυχτίσει.

Φυσιολογική ζωή...μου λείπεις..!