Γαμώτο,αυτό το χαμόγελό σου.

Ήταν το καλοκαίρι της ζωής μου. Όχι πως έγινε κάτι τρομερό εδώ που τα λέμε, πάλι στο νησί, πάλι με την αλητοπαρέα, πάλι βόλτες με τα μηχανάκια, πάλι μπύρες,ξενύχτια στις παραλίες. Αλλά να μωρέ, ήταν εκείνη την Παρασκευή που σε είδα πρώτη φορά. Αν ερχόσουν και με ρωτούσες αν θυμόμουν τι φορούσες, θα σου λεγα με υφάκι : Πας καλά; Εδώ δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες. Αλλά θα ταν ψέμα όπως και πολλά που σου έχω πει. Φορούσες ένα πουά φόρεμα το οποίο έδειχνε το σωματάκι σου, το οποίο δεν ξεχνιέται ρε γαμώτο. Φορούσες κάτι ωραία πέδιλα, με κάτι πέτρες πάνω. "Σου αρέσουν; Η κολλητή μου τα έφτιαξε μου είπες..εμένα, δυστυχώς δεν πιάνει το χέρι μου". Έβγαλες τα γυαλιά και είδα αυτά τα καστανά σου μάτια, τα μαγικά. Μου χαμογέλασες γλυκά ενώ οι φίλες σου ήταν πιο κει. "Γαμώτο, μπορείς να μας πεις πως στο καλό θα πάμε εκεί"; Γέλασα μαζί σου με το ύφος που είχες πάρει. Η γιαγιά μου συνήθιζε να μου λέει πως όταν έρχεται ο ένας στη ζωή σου, το καταλαβαίνεις είναι σαν το θρόισμα των φύλλων πριν φυσήξει ο άνεμος, σαν την αστραπή πριν την καταιγίδα. Έτσι, το κατάλαβα πως ήσουν, είσαι και θα είσαι η ΜΙΑ. Όταν καθίσαμε πρώτη φορά στην παραλία δίπλα-δίπλα ανατρίχιασα και πίστεψέ με δεν ήταν από το κρύο. Τα χείλια σου, αχ αυτά τα είχες βάψει κόκκινα. Τραγουδούσες, γελούσες, σε πείραζαν, τους πείραζες. Ήσουν πολύ τυπάκι γαμώτο. Όταν είχαν ξεμακρύνει όλοι και εγώ κάπνιζα προσπαθώντας να ξεθολώσω από τον έρωτα, ήρθες δίπλα μου, σαν να το έκανες επίτηδες. "Τι κάθεσαι μόνος σου σαν το μπακούρι;" "Σε περίμενα.." Γέλασες και ξάπλωσες δίπλα μου. εγώ καθόμουν και εξέταζα το κορμί σου, ήθελα να σε φιλήσω παντού, να ορμήσω πάνω σου αλλά τόσο γλυκά. "Σπουδάζεις"; σε ρώτησα και ξάπλωσα. "Ναι, στη Θεσσαλονίκη. Εσύ"; "Στην πρωτεύουσα. Πως και ήρθες εδώ; Δεν προτίμησες καμια Μύκονο ας πούμε;" "Να, είναι που φύσηξε έρωτας και δεν με χωράει η πόλη." μου είπες και γέλασες."Του χρόνου Μύκονο, όχι φέτος." Καθίσαμε ατελείωτες ώρες και μιλούσαμε για τα πάντα. Ήθελα να μάθω όλες τις χαζές, μικρές σου συνήθειες. Οι μέρες στο νησί ξαφνικά κυλούσαν μαγικά.. Flames to dust, lovers to friends, why do all good things come to an end? Και με τα πολλά και τα λίγα, ήρθε η τελευταία μέρα. Κάθισες απέναντι μου και δεν έκρυβες τίποτα. Μπορούσα να δω τη φλόγα στα μάτια σου,τον έρωτα,τον ενθουσιασμό, τη λύπη. Με είχες νικήσει γαμώτο, ήσουν τόσο δυνατή. Εγώ, δεν ήξερα τι να κάνω. Έφυγα και σου ψιθύρισα Να περνάς καλά, καληνυχτα. Δεν θέλω να ξέρω τι λες για μένα, θέλω να ξέρω αν με σκέφτεσαι. Θέλω να ξέρω γιατί η μοίρα το ήθελε να σε γνωρίσω.. Θέλω να ξέρω τι τρέχει στο γαμημένο κεφάλι μου και δεν σου είπα "Αν δεν έχεις τι να κάνεις, σε παντρεύομαι τώρα.." Μου λείπεις, να το ξέρεις. Και όλα τα καλοκαίρια, και όλοι οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν θα είναι ποτέ σαν τον δικό σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί σε θέλω, σε σκέφτομαι, σε ονειρεύομαι και το χειμώνα..