Σε είδα.Τ'αφήσαμε γι'αύριο.

Τικ, τακ. Το ρολόι στον τοίχο κινήθηκε και ήταν σταματημένο για χρόνια. Αυτός ο ήχος έβαλε το μυαλό μου να δουλέψει. Η ώρα ήταν 4 το πρωί.Ο χρόνος τελείωνε. Πνιγόμουν. Έπιασα το κινητό μου, έψαξα το όνομά σου στις επαφές μου, όχι αυτή τη φορά δεν θα το κοιτούσα απλά και δεν θα έκανα τίποτα. Θα σου έστελνα, αλλά ο χρόνος τελείωνε, ο χρόνος μας τελείωνε. Έπρεπε να βρω τις κατάλληλες λέξεις.

-Δε νιώθει όμορφα η βασίλισσα χωρίς βασιλιά.
-Ήπιες πάλι μικρή;
-Όχι, δε χρειάζεται, ήθελα και σου έστειλα. Είσαι καλά; Νιώθω ότι ο χρόνος μας τελειώνει. Ας στείλουμε τα καλύτερα μηνύματα.
-Οι μέρες, οι νύχτες, η ζωή μου είναι αφόρητη χωρίς εσένα, χωρίς τη φωνή σου, το άρωμά σου. Η απόσταση μας χώρισε όχι εμείς. Το νησί είναι άδειο χωρίς τις βόλτες μας και το γέλιο σου. Όταν σε βλέπω όλα κινούνται γρήγορα μα δεν πεθαίνω.
-Θέλω να σε δω, δεν μπορώ άλλο να ξέρω πως υπάρχεις και δε μιλάμε. Λες να γίνει ποτέ; Λες ο χρόνος να μην τελειώνει για τους ανθρώπους; Έλα, στρίψε ένα τσιγάρο να καπνίσουμε μαζί, να μιλήσουμε για όλα, να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις ότι όλα θα πάνε μέλι γάλα.
-Ξέρεις, έχεις εδώ τη μπλούζα σου, ορισμένες φορές νευριάζω, την κλωτσάω, την κάνω μπάλα, την έχω σκίσει λίγο αλλά δεν μπορώ να την πετάξω. Δεν ξέρω αν ο χρόνος τελειώνει, τα συναισθήματα όμως ποτέ. Έστριψα τσιγάρο, μείνε μόνο με την μπλούζα σου και κάνε μου όλες αυτές τις γκριμάτσες που νομίζω μόνο εσύ κάνεις τόσο καλά. Πονάω. Ήρθα σπίτι κι εγώ.
-Κι εγώ έχω το φούτερ σου, είναι το μόνο που πάντα είναι σιδερωμένο και πλυμένο και κρεμασμένο στην ντουλάπα όσα πεταμένα ρούχα κι αν υπάρχουν στο δωμάτιο. Ξέρεις, καμιά φορά ανοίγω την ντουλάπα και το κοιτάω, καμιά φορά του ψιθυρίζω γιατί, το ρωτάω αν προσέχει, αν πίνει. Σκέφτομαι είναι κρίμα που δεν σου στέλνω ενώ γουστάρω και σκέφτομαι είναι κρίμα για μας, γιατί δεν ξέρω πλέον γιατί δεν σου στέλνω. Το έχω χάσει με όλες αυτές τις δικαιολογίες και τον εγωισμό. Ξάπλωσα δίπλα σου.
-Εγώ δε μιλάω, ποτέ δε μιλούσα. Νιώθω. Σκέφτομαι πως είναι κρίμα που δεν σου έδειξα πιο πολλά, που δεν άφησα τον εαυτό μου να σου δώσει πιο πολλά και είναι κρίμα όντως για μας, γιατί ούτε εγώ πλέον ξέρω γιατί δεν το έκανα. Ήθελα να προστατεύσω την καρδιά μου μα τώρα είναι έξω από το σώμα μου. Ακουμπάω με τα δάχτυλά μου το κορμί σου, με καυλώνεις, καυλώνεις το μυαλό μου, το σώμα μου, τα πάντα. Είσαι η μία.
-Νομίζω τίποτα δεν έχει σημασία πια, τίποτα δεν πρόκειται να μας σώσει, μόνο η αγάπη. Αν είσαι εσύ καλά, είμαι κι εγώ καλά. Αλλά το θέμα είναι η θλίψη πού πηγαίνει; Μπες μέσα μου, έλα να κάνουμε έρωτα.
-Είμαστε καλά, είμαστε ένα. Η θλίψη πηγαίνει στο ποτό, πηγαίνει μέσα μας, συσσωρεύεται και βγαίνει σε χαμόγελα. Μπαίνω μωρό μου, σε μυρίζω, σε εξετάζω, είσαι εκεί για μένα, είμαι εδώ για σένα. Ο χρόνος τελείωσε. Καληνύχτα μας μωρό μου, τόσο μαζί και τόσο διαφορετικοί.
-Τώρα αφού τελείωσαν όλα, κάθισε δίπλα μου να πιούμε. Τικ τακ, τικ τακ νομίζω πλέον θα στο πω αγάπη μου, σ'αγαπάω.
-Γεμίζω τα ποτήρια μας, κοιμήσου μικρή, κι εγώ σ'αγαπάω.

Έτσι μ'αυτή την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι,σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος..και μας είναι βάρος,γιατί δεν ζούμε κατάλαβες..μόνο κοιτάμε το ρολόι,να φύγει κι αυτή η ώρα να φύγει κι αυτή η μέρα,να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ'την αρχή..χωρίσαμε την μέρα σε πτώματα στιγμών,σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας,μέσα στις σπηλιές του είναι μας,στις σπηλιές που γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες,σαν ανάγκες,σαν ηθική,σαν πολιτισμό...κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών,αφήνουμε τα πιο σημαντικά,τα πιο ουσιαστικά πράγματα..όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα,με τα λουλούδια και τα δέντρα,να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας,να κάνουμε έρωτα,να απολαύσουμε τη φύση,τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος,να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας..όλα,όλα τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ..μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα όπως πόσο τον αγαπούσαμε,πόσο σημαντικός ήταν για μας όμως τ'αφήσαμε για αύριο.