Το καλοκαίρι και πάλι θα ρθει.

Καθόμουν σε μια καρέκλα στο κατάστρωμα κι έβλεπα τον ήλιο να δύει. Από τα ακουστικά που είχα στα αυτιά μου ερχόταν ο ήχος του i have nothing.
Άφηνα πολύ ώρα τον αέρα να τρυπάει τα ρούχα μου και δεν σκεπαζόμουν γιατί ήθελα να νιώσω ευάλωτη. Ήθελα να νιώσω το ταξίδι, την αλμύρα, το να κολλάει το δέρμα μου, ακόμη και τη βρωμιά.
Πόσο μου αρέσει το καλοκαίρι. Δεν μισώ τόσο τους ανθρώπους όταν είμαι στη θάλασσα λες και τα κύματα που έρχονται και φεύγουν παίρνουν λίγο τ'άσχημα και φέρνουν λίγη μεγαλοκαρδία.
Καθόμουν λοιπόν κι έστριβα ακόμη ένα τσιγάρο, κοίταξα το ρολόι πιο πολύ από συνήθεια, δεν μ'ένοιαζε που ήμουν μόνη μου ούτε που είχα μπροστά μου άλλες 8 ώρες για να φτάσω στο νησί.
Εκεί στην Αστυπαλιά, με περίμενε η γιαγιά μου όπως κάθε χρόνο, αλλά που πάντα έβρισκα μια δικαιολογία για να το αποφύγω.
Ίσως μου ήταν δύσκολο τελικά να αποδεχτώ πως εκτός από το παιδί μέσα μου, κρύβω κι έναν ενήλικα. Παλιά σκεφτόμουν αν θα έχει κόσμο το νησί, ποτό και μουσική για να απολαύσει ένα κακόγουστο τέρας που βρίσκεται μέσα σου και ποτέ δεν ξέρεις πώς εμφανίζεται και τραγουδάει όλα τα σκυλάδικα. Τώρα πλέον, όλα είναι αλλιώς. Μεγάλωσα, ποιος ξέρει, ωρίμασα, επίσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα μου το ήθελα. Ήθελα να μείνω μόνη.
Παρατηρούσα τον κόσμο και το μάτι μου στάθηκε σε μια παρέα από αγόρια. Όχι, δεν ήταν ιδιαίτερα ωραίοι, αλλά τα μάτια τους γυάλιζαν από ευτυχία. Είχαν πιάσει ένα παγκάκι και μιλούσαν, γελούσαν, φώναζαν, κορόιδευαν, μοιράζοντας τις ζωές τους χωρίς να το σκεφτούν. Γιατί δεν είμαι έτσι κι εγώ;
Καθώς τους παρατηρούσα έναν έναν, η ματιά μου έπεσε στον τελευταίο. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο απλά μου φαινόταν πως παρόλο που γελούσε σα μικρό παιδί, είχε περάσει πολλά. Τα μάτια του ήταν καστανά, αλλά ένα διαφορετικό καστανό ή δεν ξέρω τελοσπάντων. Γύρισα το βλέμα μου αλλού αλλά ένιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη, σήκωσα τα μάτια μου και καθόταν ακριβώς από πάνω μου.
-Έχεις φωτιά μήπως;
Άσκοπη ερώτηση.
-Όχι, ανάβω με πέτρες. Έλα πάρε.
Γέλασε.
-Μόνη σου είσαι;
-Ωραίες ερωτήσεις. Ναι.
Ξανα γέλασε.
-Πού πηγαίνεις;
-Αστυπάλαια, εσύ;
-Κάτσε, φωτιά σου ζήτησα, όχι να γνωριστούμε. Μου έκλεισε το μάτι κι έφυγε. Γέλασα. Ενδιαφέρον.
Από τα ακουστικά τώρα άκουγα ο φορτίνο σαμάνο και είχα όρεξη να χορέψω ταγκό, κι ας μην ήξερα, δεν με νοιαζε και πολύ. Ήθελα να πιω, ώστε το ποτό να με κάνει λίγο πιο ελεύθερη και να οδηγήσει αυτό το κορμί μου ή και το μυαλό μου. Πάλι τον κοίταξα και το βλέμα μας διασταυρώθηκε. Μου χαμογέλασε κι εγώ στράβωσα κάπως το στόμα λες και ήμουν η Τζοκόντα. Και όμως, ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια.
Οι ώρες πέρασαν, το πλοίο άραξε στο λιμάνι, κατεβήκαμε όλοι και παρόλη την κούραση ημασταν χαρούμενοι. Κατά το πρωί έφτασα στο σπιτάκι, στο λιμάνι του Πέρα Γυαλού κι όλα μου φαίνονταν τόσο οικεία κι ας είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είχα κοτσιδάκια κι έτρεχα στην αυλή.
Στο πίσω μέρος της αυλής διέκρινα τη μορφή της γιαγιάς ντυμένη στα μαύρα να περιμένει, δεν θυμόμουν καλά τη μορφή της μα μόλις την είδα κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος ξεχειλίζει από αγάπη.
-Καλώς ήρθες κόρη μου, έλα μπες μέσα. Με αγκάλιασε σφιχτά σαν να μην ήθελε ποτέ να φύγω από εκεί.
Δεν είχα λόγια να της πω για την απουσία μου τόσα χρόνια, όχι γιατί δεν θα καταλάβαινε, τα είχε τετρακόσια, απλά γιατί φοβόμουν μήπως χρησιμοποιήσω τις λάθος λέξεις και χαθεί όλο το νόημα. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Ήμουν ξανά ζωντανή.