Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part3

Ήμουν μόνος, σ'ένα τσίρκο πάνω σ'ένα σκοινί από κάτω ήταν ένα μάτσο καρχαρίες  οι οποίοι περίμεναν ένα λάθος μου.

Στην άλλη άκρη ήταν φίλοι μου, οι γονείς μου, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. 

Ένα βήμα τους με έσπρωχνε στο κενό.

ήμουν αγχωμένος, ιδρωμένος, μπερδεμένος, φοβισμένος κι όταν αποφάσιζα να κάνω το πρώτο βήμα όλοι εξαφανίζονταν και εμφανιζόταν αυτή.

σαν ένα ξεχασμένο όνειρο, ήταν όμως σε αντίθεση με τους άλλους τόσο ζωντανή, χαρούμενη, ήταν ακίνητη αλλά ήταν σαν να χορεύει, σαν να χορεύουν τα μάτια της.

Όταν αποφάσιζα να κάνω ένα βήμα κοντά της, το σκοινί έσπαζε και άρχιζα να βυθίζομαι στο κενό κοιτώντας τους καρχαρίες με ανοιχτό στόμα.

Κι όμως, ξαφνικά όλα εξαφανίζονταν και εμφανιζόταν ένα πλαστικό τραπέζι με ρετσίνα και αυτή με ένα άσπρο φόρεμα.

Πήγαινα να κάτσω δίπλα της αλλά και πάλι χανόταν.

Στο τέλος, υπήρχε ένας κλόουν ο οποίος ούρλιαζε και ξαφνικά ξυπνούσα πάλι.

ο υπολογιστής ήταν ξεχασμένος, έπαιζε ένα τραγούδι συνέχεια στο replay http://www.youtube.com/watch?v=FULykEVgM70 και ακούγοντας ένιωσα την ίδια κατάθλιψη που ένιωθα τον τελευταίο καιρό.

Ένιωθα πλέον στεγνός αλλά όχι από νερό ή ποτό, είχα μεθύσει αρκετά αυτές τις μέρες, αλλά από έρωτα.

Κάθε κίνηση που έκανα να την πλησιάσω έπεφτε στο κενό.

Ξαφνικά, θυμήθηκα πως είχα κάνει την τελευταία μου κίνηση μέσω facebook. της είχα στείλει μήνυμα.

Σηκώθηκα σχεδόν τρέχοντας από το κρεβάτι και πλησίασα τον υπολογιστή.

Είδα το μήνυμά της.

Έξυπνο, ήταν έξυπνη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχα φάει τόσο σκάλωμα μαζί της, από την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν όλα εκείνα που ήταν αντίθετα προς τη φιλοσοφία μου, προς τον τρόπο ζωής μου και όμως ένιωθα πως ήταν όλα αυτά που χρειαζόμουν.

Κοίταξα το ρολόι, ήταν ήδη απόγευμα, είχαν περάσει ώρες από τότε που μου είχε απαντήσει.

Παρ όλα αυτά είχα δει πως δεν με είχε δεχτεί σαν φίλο.

Και σκληρή, μου άρεσαν όλα.

Παρ όλα αυτά έπρεπε να τις απαντήσω.

"Τόσο πολύ μετράει για σένα η εξωτερική εμφάνιση ώστε να μιλήσεις με κάποιον;"

Το έστειλα και απλά περίμενα.

Ίσως να μπορούσα να περιμένω όλη μου τη ζωή γι αυτή την κοπέλα.

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part2

Την άλλη μέρα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο, αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραζε τόσο πολύ.
Ήταν το άδειο κρεβάτι, η συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συνέβη χθες.
Ένα κεφάλαιο έκλεινε στη ζωή μου κι αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις άλλες τις παιδιάστικες, που χωρίζαμε απλά για να το πούμε ίσως για να τσεκάρουμε αν έχουμε αρκετή δύναμη να το κάνουμε.
Αλλά αυτό που έγινε χθες, ήταν άλλο. Ένιωθα την καρδιά μου να σπάει πλέον, αλλά χωρίς όρεξη για δάκρυα. Νισάφι πια, επιπλέον πλένομαι με jhonson's baby.
Γέλασα με την προσπάθεια του εαυτού μου να κάνω χιούμορ, σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και μηχανικά κατευθύνθηκα προς την καφετιέρα.
Έφτιαξα μηχανικά το εσπρεσσάκι μου και τότε κατάλαβα πως δεν σκεφτόμουν τίποτα, κανέναν, πως δεν είχα κάποιο συναίσθημα.
"And suddenly i felt nothing"
αυτό ήταν, η εικόνα γύριζε ξανά και ξανά στο μυαλό μου.
Ο Παύλος, αυτή, το δαχτυλίδι, το άρωμά του να γαργαλάει τα ρουθούνια μου για τελευταία φορά.
Θυμήθηκα όλα αυτά που είχαμε περάσει, τις νύχτες που μου έλεγε για τα ταξίδια του κρατώντας με αγκαλιά, τις μέρες που μου έδειχνε τον κόσμο κάνοντας με βόλτες στα πιο κουλ μέρη, τις συνομιλίες μας, τους πρωινούς καφέδες που δεν πετύχαινα ποτέ, τις εκπλήξεις, τα δώρα του, τον κυνισμό του.
Όλα πέρασαν από μπροστά μου και σκέφτηκα πως με μένα φαινόταν ευτυχισμένος.
Δεν με πειράζει που θα είναι με την άλλη, με πειράζει αν τυχόν της δείξει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έδειξε σε μένα.
Άνοιξα τον υπολογιστή και πριν μπω στο facebook, έβαλα μουσική.



Ταξίδευα λίγο με τη μουσική, φανταζόμουν πάντα ότι κάποιος ίσως να έγραφε τραγούδι για μένα, με το πόσο τον άλλαξα. Γενικά είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να ακούω ότι ο άλλος επηρεάστηκε από μένα, να νιώθει περήφανος για μένα. Νορμάλ; Bitch please, οι νορμάλ είναι τα φρικιά.

Πάτησα τον κωδικό, μπήκα και είδα κάτι αιτήματα φιλίας από χθεσινά άτομα, φυσικά και θα δεχόμουν τους πιο όμορφους,γυναίκα καμία, και είχα και δύο εισερχόμενα.
Το ένα ήταν από έναν στο πάρτυ που μου έλεγε πόσο σέξι με θεωρεί και ότι θα ήθελε να βγαίναμε.
Μη φας, έχουμε γλαρόσουπα.
Και το δεύτερο ήταν από ένα προφίλ με άγνωστη φώτο, δεν ήξερα το όνομα, βασικά ψιλοφέικ μου έμοιαζε.
"Χαιρετώ, δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά αν το ψήνεις, θέλω όλους σου τους δίσκους από active member, στους κλέβω.
Γέλασα αμυδρά και μπήκα στο προφίλ του Giannis S, τελικά δεν ήταν φέικ αλλά δεν είχε και καμιά φώτο να αποδεικνύει αν όντως ήταν ωραίος ή όχι. Γαμώτο.
"Φώτο για ένα δίσκο μου".

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part1

Ήταν ωραίο βράδυ. Ήταν από εκείνα που δεν θυμάσαι μετά τις 2 από τα πολλά ποτά και τα σφηνάκια. Μα προφανώς για άλλη μια φορά αποδείχθηκα η γκαντέμα, it was officialy πλέον. Η παρτάρα γινόταν στο σπίτι της Σοφίας, φτωχαδάκι η καημένη, μόνο ένα ρετιρέ με θέα τη μισή Αθήνα. Αλί σε μας με το στουντιάκι σε άγνωστες συντεταγμένες (όποιο; ενδιαφέρεται και είναι ψηλός μελαχρινός ας στείλει εισερχόμενο). Ως αεί κολλητή και παλαιό πάρτυ άνιμαλ όφειλα να το διοργανώσω, να μην τα πολυλέω όλα ήταν έτοιμα και το πάρτυ θα ξεκινούσε. Μα φυσικά θα ταν εκεί και ο Παύλος, μη τον χάσουμε από πελάτη, ο Mr big μου. Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει κάποιον που να της κάνει πουτάνα τη ζωή. Εγώ θα σπάσω αυτόν τον κανόνα; Αμ δε. Όλη τη μέρα σκεφτόμουν τον ερχομό του πιο κυνικού, εγωιστή, μαλάκα, γοητευτικού Παύλου. Θα ερχόταν πάλι με τζινάκι και μια πουκαμίσα και θα ταν τόσο ωραίος ο ΜΑΛΑΚΑΣ. για σεξ ας μην μιλήσω καλύτερα γιατί μετά δεν θα μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό το ποστ ή και γενικά, ωχού αφήστε με. Το πάρτυ εξελισσόταν με μεγάλη επιτυχία και αυτό φαινόταν στο ρυθμό κατανάλωσης ποτών. όλοι κουνιόντουσαν στα μπίτια και γενικά είχαν έρθει όλοι πολύ κοντά. Εγώ κοιτούσα δεξιά και αριστερά, αλλά κατάλαβα πως ο Παύλος έλειπε. Μα τι σκέφτομαι και δεν χορεύω; ΟΥΟΥΟΥ φώναξα έπιασα την άλλη κολλητή την Άννα και αρχίζαμε να κουνιόμαστε, ο Άρης αιώνιος κολλητός και αιώνια καψούρης με την Άννα αμέσως χώθηκε. Δεν μας ένοιαξε, άλλωστε μόνο εγώ το είχα καταλάβει πως ήταν ερωτευμένος μαζί της και όταν του το είπα με κοίταξε σαν ανακουφισμένος και μου ψιθύρισε απλά ένα ευχαριστώ. Όταν είχε πάει τέσσερις και τα ζευγάρια πλησίαζαν ήδη προς τα δωμάτια να φασωθούν και άλλα ακατάλληλαχαχα πράγματα, ο Νιόνιος (dj) το γύρισε σε active member, η στιγμή που περίμενα. Γύρισα τον κοίταξα και αυτός σαν να ήξερε τι θα έκανα, με κοιτούσε ήδη και μου έκλεισε ο μάτι. ήρθε η στιγμή σκέφτηκα, έβγαλα το τζιν μπουφανάκι μου, αφήνοντας το κορμάκι μόνο και το σορτσάκι, ήμουν καλή εκείνο το βράδυ έπρεπε γιατί θα ερχόταν ο Παύλος. Σήκωσα το χέρι ψηλά καθώς πλέον ο ρυθμός κυλούσε μέσα μου, έλυσα τον κότσο τίναξα ελαφρά το κεφάλι μου, πήρα ακόμη ένα ποτήρι με ποτό και άρχισα να κουνιέμαι σαν να μην υπήρχε αύριο. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το αμυδρό άκουσμα του κουδουνιού, έτσι όπως κουνιόμουν γύρισα το κεφάλι και είδα το αυτό. Ο Παύλος έμπαινε στο χώρο, όχι μόνος του με μια κοπέλα πανέμορφη από πίσω του και ένα δαχτυλίδι στο χέρι του. Ένιωσα το ποτήρι να γλιστράει από το χέρι μου, αλλά ο Άρης που με είδε με πλησίασε και με πήρε να χορέψουμε. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, η μουσική δυνάμωνε "να και μια ευχή που χαράμι δεν πήγε, κι αν δεν γουστάρεις μάζεψέ τα και φύγε αν περισσέψαν όνειρα μου σκιά μου, χρέωσε τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου"
 -Έλα μην κάνεις έτσι μου είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Γέλασα όχι από χαρά, αλλά γιατί ήξερα πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν νιώσει.
 -Είναι ωραία αυτή πολύ.
 Έφυγα από την αγκαλιά του, άρπαξα ένα ακόμη πλαστικό ποτήρι και έτρεξα στο πίσω μπαλκόνι. Κοιτούσα τη θέα, τα φώτα, σκεφτόμουν αν έπρεπε να προστατευτώ. Αλλά από τι; από την αγάπη; από το να ζω; δεν υπήρχε σωτηρία. Μύρισα τον αέρα, τα καυσαέρια, και κάτι άλλο αδιόρατο μάλλον την καινούργια αρχή που έπρεπε να κάνω. Καθώς ξεφυσούσα, ένιωσα ένα άλλο άρωμα στο αέρα, ένα πολύ καλό, γνωστό άρωμα. Ήταν εδώ, στο μπαλκόνι. -Μικρή; άκουσα τη φωνή του, πόσο μου είχε λείψει. Ήταν η μόνη φορά που δεν μ'ένοιαζε πως θα με δει πια, αν ήμουν ωραία, αν θα του έλεγα έξυπνα πράγματα, αν θα του κρατούσα το ενδιαφέρον ώστε να του λείψω μέχρι την επόμενη φορά που θα τον έβλεπα τον κύριο καπετάνιο. Παλιά συνήθιζα να ξενυχτάω μαζί του στο skype λέγοντάς του αστεία, κάνοντας του γκριμάτσες, προσπαθώντας να τον κάνω να ξεχαστεί από τη θάλασσα που του παίρνει τους ανθρώπους που αγαπά μακριά. Τώρα πια ούτε αυτό με ένοιαζε. Γύρισα, έτσι κόκκινη και κλαμένη προς το μέρος του. Του χαμογέλασα τύπου ¨πώς γίναμε έτσι ρε Παύλο¨ και του απάντησα
 -Γεια.
 -Δεν το ήθελα, απλά έγινε. σ'ένα λιμάνι, είναι από την Ιταλία.
 -Δεν πειράζει, καταλαβαίνω.
 ήρθε να με πλησιάσει αλλά ένιωσα έξαλλη, δεν ήθελα πια το άγγιγμά του. με κοίταξε απορημένος.
-Νόμιζα δεν σε πειράζει μικρή, ακόμα καψούρα είσαι; σου χα πει δεν μπορώ να σου δώσω αγάπη.
 -Άκου Παύλο, δεν είμαι καμιά γυναικούλα και δεν σου ζήτησα αγάπη, πήρα μπόλικη από την οικογένειά μου και γουστάρω να τη μοιράζω απλόχερα. Φεύγω, Παύλο καλά να περνάς και καλή αρχή.
 του γύρισα την πλάτη και πραγματικά νόμιζα θα καταρρεύσω, αλλά έκανα αυτό που του άξιζε. Όταν γύρισα πίσω, το πάρτυ είχε σχεδόν σχολάσει, έκατσα στον καναπέ και ακούμπησα τα πόδια μου στο τραπεζάκι. Κάτι τελευταίοι χαιρετούσαν τη Σοφία ενώ άκουσα τη φωνή του Παύλου να λέει δυνατά καληνύχτα. Δώσαμε δώσαμε σκέφτηκα και απλά χωρίς να γυρίσω, σήκωσα το χέρι μου. τώρα πια, καθόντουσαν δίπλα μου η Σοφία, η Άννα, ο Νιόνιος και ο Άρης. όλοι ήμασταν πτώματα και κανένας δεν μιλούσε. Ο Άρης τότε έσπασε τη σιωπή και τραγούδησε ' Το προσκλητήριο μου έπεσε απ τα χέρια, όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόοοοον' και ξεσπάσαμε όλοι σε γέλια.
 -Για γέλια και για κλάματα είναι, λες να κάνουν καθολικό γάμο να πάω να πω ότι έχω αντίρρηση; είπα και συνεχίσαμε να γελάμε. Σιγά σιγά σηκώθηκαν οι άλλοι και έμεινα μόνη μου με τον Νιόνιο στον καναπέ, έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του.
 -Είναι πιο ωραία αυτή ε;
-Κοίτα είναι, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Εγώ αν σε είχα, δεν θα σ άφηνα ποτέ.
 -Ούτε για την Μέγκαν Φοξ;
 -Καλά μη το χέσουμε και τελείως. έλα άκου εδώ, είπε και έβγαλε το κινητό του.




 "Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου κρατώντας το χέρι σου για πάντα στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι" ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν, miss γκαντέμω έβερ.