Τρεμοπαίζω.

Καμιά φορά είμαι πολύ μελαγχολική.
Όλα μου φταίνε, όλα μου φαίνονται τόσο μάταια.
Σήμερα το βράδυ είναι ένα τέτοιο βράδυ.
Κλείνω τα φώτα γιατί το φως με τυφλώνει.
Θέλω σκοτάδι.
Τα μάτια εκεί δακρύζουν και δεν φαίνεται τίποτα.
Το σκοτάδι τα καλύπτει όλα.
Τα φώτα της πόλης μου φαίνονται τόσο ζωηρά, τόσο έντονα τόσο γεμάτα ζωή.
Δεν τα αντέχω.
Καλύτερα στο σκοτάδι.
Θα μου άρεσε να ήσουν κι εσύ εδώ, ξαπλωμένος να προσπαθώ με τα χέρια να σ αγγίξω.
Δεν θέλω να σε δω, μόνο να σε αγγίξω και να με αγγίξεις.
Ωραίο πράγμα το σκοτάδι γεμάτο μυστήριο.
Μα, τώρα που το σκέφτομαι, οι ήχοι ακούγονται.
Θα ακουστεί το αναφιλητό απ'τα δάκρυα, η καρδιά μου να χτυπάει δυνατά καθώς σε αγγίζω.
Τα συναισθήματα δεν κρύβονται είτε στο φως, είτε στο σκοτάδι.
Είναι εκεί, υπάρχουν, τα κουβαλάμε μέσα μας.


Υ.Γ Πάει ένας μήνας να σε δω και μου λείπεις. ΠΟΛΥ.