Η γυναίκα.

La guerra, ή αλλιώς ο πόλεμος. Αυτός μωρέ, ο εσωτερικός.
Ήμουν λίγο καιρό στην εταιρία αλλά αρκετό για να καταλάβω πως μετά από πολλά χρόνια ήμουν ερωτευμένος.
Συνήθως ένιωθα πως εγώ ήμουν ο έξυπνος, ο κυνικός, ο άνθρωπος της ατάκας, ο είρωνας, αυτός που όλοι μισούσαν αλλά όλοι τον είχαν ανάγκη.
Άρεσε στις γυναίκες αυτό, μου άρεσαν και εμένα οι γυναίκες άρα θεωρούσα τον εαυτό μου κάπως βολεμένο.
Δεν ήταν λοιπόν, πριν μόνο 4 μήνες που περίμενα τη μεγάλη ανέλιξη, τη μεγάλη προαγωγή.
Διευθυντής εγώ; Μου ταίριαζε. Κάπνιζα λίγο από το στριφτό μου τσιγάρο κι ένιωθα την κάθε ρουφηξιά σαν να μου αφαιρεί ένα δευτερόλεπτο απ τη ζωή αλλά το αγνοούσα.
Είχα μάθει να παίρνω διαζύγιο από τα συναισθήματά μου όταν ήμουν μικρός ακόμα.
Βούρτισα ξανά τα δόντια μου και κοιτάχτηκα για τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ήμουν κούκλος, φυσικά.
Πήρα την τσάντα και κατευθύνθηκα προς το γκαράζ.
Συνάντησα την κοπέλα από τον τρίτο, ποτέ δεν συγκρατούσα το όνομά της όσες φορές κι αν είχαμε πηδηχτεί.
Τρελαινόμουν να βλέπω στα μάτια της την απόγνωση, την λαχτάρα για να τη ναγγίξω.
Για μένα ήταν όμως άλλο ένα άψυχο κορμί.
Καμιά φορά σκεφτόμουν αν θα χτυπούσε η καρδιά μου ποτέ ξανά, αλλά μετά χτυπούσε το τηλέφωνό μου από κάποια από αυτές και έπειτα ενεργούσε το κάτω κεφάλι.
Της έκλεισα το μάτι και παρατήρησα την κίνηση του στόματός της πρόθυμο να μου μιλήσει, αλλά φυσικά και έστρεψα το κεφάλι μου αλλού.
"So boooring". 
Γρήγορα μπήκα στο αμάξι και έφτασα στη δουλειά. Λεφτά δεν μου έλειπαν, είχα από τους δικούς μου απλά το έβλεπα όλο σαν ένα χόμπι, σαν κάτι να με κρατάει "ζεστό" τις ημέρες.
Μπήκα στην εταιρία με τον γνωστό μου σνομπ αέρα σκανάροντας κυρίως τις γυναίκες, αχ όλες ήταν τόσο αδιάφορες. Αλλά δεν μ'ένοιαζε, όχι εκείνη τη μέρα. Ήταν η μέρα που θα γινόμουν διευθυντής.
Αστειεύτηκα με τους φύλακες για το ποδόσφαιρο, κανόνισα μια μπύρα μετά τη δουλειά και προχώρησα προς το ασανσέρ.
Είδα από μακριά την ανώτερή μου, όλες οι κινήσεις του σώματός της έδειχναν ότι με ήθελε.
Κόρες διεσταλμένες, ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλα, αμήχανο κούνημα χεριών, αυθόρμητο σουλούπωμα.
Γέλασα και της έκλεισα το μάτι, μου χαμογέλασε κι αυτή ρίχνοντας μια σελίδα από τις φωτοτυπίες που κρατούσε.
"Piece of cake αυτή η προαγωγή"
μπήκα στο γραφείο μου και κάθισα στην καρέκλα, τη γύρισα προς το τεράστιο παράθυρο και κοιτούσα το μουντό ουρανό του Λονδίνου. 
Ισως μου άρεσε αυτό το μουντό, το άχρωμο, το αποστασιοποιημένο. Έτσι ήμουν κι εγώ.
-Harrold, σε ζητάνε από το γραφείο, άκουσα μετά βίας τη φωνή της παχουλής γραμματέα μου σίγουρος πως πάλι θα μασουλάει κάτι.
It's show time baby.
φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου, ίσως και το πιο αληθινό για εκείνη τη μέρα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο των ανωτέρων.
Γύρω στα δεκα άτομα ήταν καθισμένα γύρω απ΄το μεγάλο γραφείο που έμοιαζε λες και θα δειπνούσαν ιππότες. Όλοι τους έμοιαζαν τόσο αγχωμένοι, τόσο μίζεροι, σαν κοινοί θνητοί. Εγώ ήμουν κάτι παραπάνω από αυτούς.
Μπήκε πρώτα η ανώτερη ή αλλιώς Maria, αυτή που είχα συναντήσει πριν λίγο στο ασανσέρ. Κατευθείαν έπεσε το μάτι της σε μένα, μου χαμογέλασε και ύστερα σκλύρηνε το ύφος της.
Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο λίγο ξεκουμπωμένο με μαύρο σουτιέν για να τονίζει τα ισπανικά, μεσογειακά προσόντα της.
Ήμουν τόσο αφηρημένος στο να σκέφτομαι διάφορες ερωτικές σκηνές ώσπου άκουσα τη φωνή της σε σπαστά αγγλικά να λέει ΙΔΟΥ Η ΝΕΑ ΣΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ.
Και τότε ένιωσα οργή, ένιωθα μια ζέστη να με κατακλύζει λες κι έπεφτα μαζί με το Γκόλουμ στην επιθυμία μου να πιάσω το δαχτυλίδι.
ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ;
Και τότε μπήκε στην αίθουσα αυτή, ΑΥΤΗ. Η γυναίκα πάγος που έσβησε τη φωτιά. Ξενυχτούσα κάθε βράδυ ψιθυρίζοντας, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας το όνομα της αλλά όταν έφτανε η ώρα να μιλήσω γι αυτή δεν μπορούσα ούτε καν να το συλλαβίσω. Για μένα θα ήταν πάντα αυτή, η γυναίκα ή αλλιώς σερλοκικά THE WOMAN.