Δήλωση Καρδιάς.

Και να σαι πάλι, ξεπροβάλλεις στα σκαλιά.
Έμεινα έκπληκτη, σαστισμένη.
Ήθελα να σε είχα ξεπεράσει,αχ αλήθεια πόσο το ήθελα.
Και όμως η καρδιά μου, με το έντονο σκίρτημά της, λες και ποθούσε μανιασμένα να βγει απ'το σώμα μου, έκανε τη δήλωσή της.
Κάτι που το μυαλό μου και ο εγωισμός μου δεν άντεχε.
Ήμουν ακόμη ερωτευμένη μαζί σου..
Δεν ξέρω πως μπόρεσες να ριζώσεις μέσα μου, να με κάνεις να μην σε βαριέμαι.
Κάτι που οι άλλοι δεν κατάφερναν.
Και όμως καρδούλα μου, δεν ήσουν ποτέ δικός μου..
Θα θελα όμως, όχι για να ικανοποιήσω το εγώ μου, αλλά για να σε αγαπήσω, όσο δεν σ αγάπησε κανείς.
Να σου προσφέρω όλα όσα έχω, να σου δωθώ ολοκληρωτικά, για να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη.
Για να με εκτιμήσεις, για να με νιώσεις.
Χθες μίλησα για σένα στο Θεό, τον παρακάλεσα για ακόμη μια φορά, να με προσέξεις και να με σκεφτείς, έστω και για μια φορά.
Αξιολύπητο ε? Το ξέρω, δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το παλέψω..
2 χρόνια προσπαθώ, μάταιος κόπος...
Κάποιος μου είχε πει πως δεν αξίζει να σπαταλάμε τον χρόνο μας για άτομα που δεν θέλουν την αγάπη μας..
Δεν θέλω να σπαταλάω άλλο τον χρόνο μου γιατί ξέρω πως δεν θες την αγάπη μου.
Απλά να παίζεις θες.
Δεν ντρέπομαι να πω πως είμαι το παιχνιδάκι σου...
Απλά βαρέθηκα πια, Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Η-Κ-Α.
Και επειδή στις μέρες μας ο χρόνος είναι μειωμένος και δεν έχουμε καιρό για άσκοπες σπατάλες, τέρμα ως εδώ.

Βγες απ'το μυαλό μου, απ'τη καρδιά μου, απ΄τη σκέψη μου ρε παιδάκι μου επιτέλους!!!

Χαμένες Αγάπες.

Βαριέμαι να φιλοσοφώ και να αερολογώ.
Ας το παραδεχτούμε, όλοι μας είχαμε μια αγάπη που μας "σκότωσε".
Τουλάχιστον μια, που μας πόνεσε, που μας μέθυσε, που μας έκανε να δακρύσουμε.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιο το όφελος του να ερωτεύεσαι?
Ερωτεύεσαι σημαίνει να νομίζεις πως ο άλλος είναι ο κόσμος σου, να χαίρεσαι όταν γελάει, να στενοχωριέσαι όταν τον βλέπεις κατσούφη.
Πώς μπορεί ένα άτομο να σου καθορίσει απόλυτα το πώς θα περάσεις τη μέρα σου?
Νιώθεις πιόνι, το ξέρεις και χαίρεσαι.
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας.
Μπορείς να μην τον ζήσεις, επιλογή σου είναι..
Μπορείς να αποφύγεις να πληγωθείς, να απορριφθείς, να ρεζιλευτείς.
Και τότε απάντησέ μου, τι έχεις καταφέρει?
Ένα απόλυτο τίποτα.
Όμως αν τολμήσεις, αν τολμήσεις να αγαπήσεις χωρίς επιστροφή θα κερδίσεις πολλά.
Και δεν πρέπει να κοιτάμε πάντα το τι έπεται, γιατί έτσι ξεχνάμε κάτι μέσα μας, κάτω από το στήθος μας που ποθεί να χτυπάει μανιωδώς.
Θα νιώσεις πως είναι να χάνεσαι στο βλέμμα του άλλου, να μεθάς από τα φιλιά του, να ακούς τη φωνή του και ξαφνικά όλα τα σύννεφα να γίνονται ολόλαμπροι ήλιοι.
Θα μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου, θα μάθεις να σέβεσαι..
Κατάλαβέ το, ο έρωτας είναι αρρώστια και λύτρωση.
Τα πάντα και το τίποτα.
Δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε για τις αγάπες που μας βγήκαν σκάρτες, θα έρθουν και άλλοι έρωτες σκάρτοι και μη.
Και αν δεν μπορείς να τις ξεπεράσεις, βάλε τέρμα στα ηχεία ό,τι πιο καψούρικο υπάρχει, σήκωσε το μπουκάλι που βρίσκεται δίπλα σου, φύσα το καπνό και ευχήσου.
Ευχήσου σ'όλες αυτές τις χαμένες αγάπες να μάθουν να εκτιμάν και να ερωτευτούν κάποτε, για να μάθουν την πραγματική αξία της ζωής..

Μπερδεμένα Πράγματα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω από τη ζωή μου.
Δεν ξέρω καν αν διαβάζω για να φύγω από εδώ, ή για να εξασφαλίσω το μέλλον μου.
Είναι τραγικό να σε διώχνει ο τόπος σου, μην έχοντας κάτι άλλο να σου προσφέρει. Και όμως εγώ τον αγαπάω τον τόπο μου.
Είναι τραγικό να θέλω να φύγω από το σπίτι, μακριά από τους γονείς μου πού στο κάτω κάτω μου έχουν προσφέρει τόσα.
Γιατί να έχω αυτήν την ανάγκη?
Γιατί θέλω να ζήσω αυτόνομα. Γιατί έχω κουραστεί να βλέπω τους ανθρώπους να ζουν μια ζωή που δεν την θέλουν. Να παίρνουν λάθος αποφάσεις, να γερνούν εσωτερικά αφήνοντας τις ρυτίδες στην ψυχή να χαραχθούν βαθιά.
Όλη τη μέρα τους βλέπω κατσούφηδες να αναρωτιούνται πως θα τα βγάλουν πέρα.
Δεν ζήτησα να είναι μές την τρελή χαρά και ειδικά με την κατάσταση που επικρατεί, αλλά δεν χρειάζεται να τους τρώει συνέχεια.
Αυτάρκεια και αυτονομία.
Εγώ τι να γυρίσω να τους πω? Πώς το πολύ πιθανόν τα τόσα χρόνια διαβάσματος θα πάνε χαμένα? Πώς τα πτυχία μου, όλες οι σπουδές μου θα πάνε στράφι?
Ένα κομμάτι ψωμί, ναι, ένα κομμάτι ψωμί θα είναι αδύνατο να αγοραστεί και θα θεωρείται πολυτέλεια.?
Να τους πω ότι κάνω όνειρα για το μέλλον χωρίς αυτό να υπάρχει?
Και όμως, δεν είμαι σαν εσάς.
Γελάω ακόμη, αφήνω την καθημερινότητα μου να με κάνει να καταλάβω πως μερικά πράγματα αξίζουν.
Έχω καταλάβει πως θα έρθουν ζόρικοι καιροί, αλλά μην μου ζητάτε να πουλήσω και την ψυχή μου για αυτό.
Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχω, δεν δέχομαι να γίνω σαν και σας.
Εργασιομανείς και υπερκαταναλωτές, να παραπονιέμαι για τους κλεφτες αλλά αν μπορούσα θα έκανα και εγώ τα ίδια.
Μάλλον, κατάλαβα τι θέλω από τη ζωή μου..
Θέλω να μην σας μοιάσω. Σας χαροποιεί? Συνηθίστε το.
Και μέσα από την καρδιά μου σας τραγουδώ.

"ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ."

Για σένα.

Αδερφέ μου, αδιαμφησβήτητα είσαι η ζωή μου.
Αν κάποιος μου ζητήσει να πεθάνω για σένα, θα το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση.
Και όλα αυτά γιατί μου έμαθες πολλά και σου χρωστάω πολλά.
Μαζί σου έμαθα να αγαπάω, να θυμώνω, να νευριάζω, να σκέφτομαι, να κατανοώ, να είμαι διαφορετική, να έχω τη δική μου προσωπικότητα.
Είσαι το καταφύγιό μου τις δύσκολες στιγμές, σαν ένα είδος προσωπικού θεού.
Δεν ντρέπομαι που το λέω, σ αγαπάω σαν θεό μου.
Σ ευχαριστώ που υπάρχεις πάντα στη ζωή μου, σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα δίπλα μου ό,τι και να κάνω.
Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι ξεχνάνε,αχ, πόσο εύκολα ξεχνάνε.
Δεν ξέρω πως θα μας τα φέρει η ζωή, αλλά πάντα θα υπάρχεις μέσα στην καρδιά μου, στο μυαλό μου.
Δεν θέλω να με απογοητεύσεις, δεν θέλω να με ξεχάσεις.
Και σου υπόσχομαι, πάντα θα σε κάνω να γελάς.
Και σου υπόσχομαι, θα σε αφήνω να τσιμπάς τα φουσκωμένα μου μάγουλα.
Και σου υπόσχομαι, ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ Π-Ο-Τ-Ε.


"Μοναχικές πριγκίπισσες, του τίποτα ερωμένες..."
Πάντα όταν ακούω αυτόν τον στίχο, έρχεσαι στο μυαλό μου...
Η χαζή σπαστική φωνούλα σου, βλακάκο:))
Η πανέξυπνη-ομορφη-θεά αδερφή σου...

Η Αρχή.

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να ονειρεύομαι για πρώτη φορά, ούτε το αντικείμενο ή το πρόσωπο που ονειρεύτηκα.
Θυμάμαι όμως πως ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα μόνη μου.
Από παιδί μου άρεσε να ονειρεύομαι και με τη φαντασία μου να δημιουργώ καταστάσεις.
Δεν ταυτιζόμουν με αυτές, απλώς με βοηθούσαν στο να ξεφεύγω.


Στον κόσμο αυτό,όλοι φαίνεται να έχουμε ανάγκη από όνειρα.
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τη μιζέρια του και να ζούμε σ'ένα μαγικό κόσμο.
Το θέμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τα όνειρα πράξεις.
Να κάνουμε αυτό το μαγικό κόσμο να είναι η ζωή μας.
Το θεωρώ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε από τις ανάγκες που μας δημιουργεί το αναθεματισμένο κουτί και να ψάξουμε τη ψυχή μας και βαθιά μέσα μας, για όσο θα υπάρχει ακόμη.
Να δούμε τις πραγματικές ανάγκες, τα πραγματικά όνειρα.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως γιατί προσπαθώ και η ίδια να βρω εκείνα τα χαμένα όνειρα που έκανα μικρή.
Δεν θέτω το ίδιο ερώτημα με τον Βασίλη, αν αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας σε κάψει, γιατί την απάντηση νομίζω πως την έχω βρει.
Αν ένα όνειρο φτάσει σε σημείο να σε καθορίσει, τότε σε έχει ήδη κάψει.
Δεν μπορείς να βασίζεσαι αποκλειστικά σε ό,τι ονειρεύεσαι πρέπει να μάθεις να αντέχεις.
Να μάθεις να ζεις και να πετάξεις τις στάχτες των ονείρων που σε έκαψαν ήδη.
Και να αναγεννηθείς σαν φοίνικας μέσα από αυτές..