Μπερδεμένα Πράγματα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω από τη ζωή μου.
Δεν ξέρω καν αν διαβάζω για να φύγω από εδώ, ή για να εξασφαλίσω το μέλλον μου.
Είναι τραγικό να σε διώχνει ο τόπος σου, μην έχοντας κάτι άλλο να σου προσφέρει. Και όμως εγώ τον αγαπάω τον τόπο μου.
Είναι τραγικό να θέλω να φύγω από το σπίτι, μακριά από τους γονείς μου πού στο κάτω κάτω μου έχουν προσφέρει τόσα.
Γιατί να έχω αυτήν την ανάγκη?
Γιατί θέλω να ζήσω αυτόνομα. Γιατί έχω κουραστεί να βλέπω τους ανθρώπους να ζουν μια ζωή που δεν την θέλουν. Να παίρνουν λάθος αποφάσεις, να γερνούν εσωτερικά αφήνοντας τις ρυτίδες στην ψυχή να χαραχθούν βαθιά.
Όλη τη μέρα τους βλέπω κατσούφηδες να αναρωτιούνται πως θα τα βγάλουν πέρα.
Δεν ζήτησα να είναι μές την τρελή χαρά και ειδικά με την κατάσταση που επικρατεί, αλλά δεν χρειάζεται να τους τρώει συνέχεια.
Αυτάρκεια και αυτονομία.
Εγώ τι να γυρίσω να τους πω? Πώς το πολύ πιθανόν τα τόσα χρόνια διαβάσματος θα πάνε χαμένα? Πώς τα πτυχία μου, όλες οι σπουδές μου θα πάνε στράφι?
Ένα κομμάτι ψωμί, ναι, ένα κομμάτι ψωμί θα είναι αδύνατο να αγοραστεί και θα θεωρείται πολυτέλεια.?
Να τους πω ότι κάνω όνειρα για το μέλλον χωρίς αυτό να υπάρχει?
Και όμως, δεν είμαι σαν εσάς.
Γελάω ακόμη, αφήνω την καθημερινότητα μου να με κάνει να καταλάβω πως μερικά πράγματα αξίζουν.
Έχω καταλάβει πως θα έρθουν ζόρικοι καιροί, αλλά μην μου ζητάτε να πουλήσω και την ψυχή μου για αυτό.
Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που έχω, δεν δέχομαι να γίνω σαν και σας.
Εργασιομανείς και υπερκαταναλωτές, να παραπονιέμαι για τους κλεφτες αλλά αν μπορούσα θα έκανα και εγώ τα ίδια.
Μάλλον, κατάλαβα τι θέλω από τη ζωή μου..
Θέλω να μην σας μοιάσω. Σας χαροποιεί? Συνηθίστε το.
Και μέσα από την καρδιά μου σας τραγουδώ.

"ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΩ."