Η Αρχή.

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να ονειρεύομαι για πρώτη φορά, ούτε το αντικείμενο ή το πρόσωπο που ονειρεύτηκα.
Θυμάμαι όμως πως ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα μόνη μου.
Από παιδί μου άρεσε να ονειρεύομαι και με τη φαντασία μου να δημιουργώ καταστάσεις.
Δεν ταυτιζόμουν με αυτές, απλώς με βοηθούσαν στο να ξεφεύγω.


Στον κόσμο αυτό,όλοι φαίνεται να έχουμε ανάγκη από όνειρα.
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τη μιζέρια του και να ζούμε σ'ένα μαγικό κόσμο.
Το θέμα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τα όνειρα πράξεις.
Να κάνουμε αυτό το μαγικό κόσμο να είναι η ζωή μας.
Το θεωρώ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε από τις ανάγκες που μας δημιουργεί το αναθεματισμένο κουτί και να ψάξουμε τη ψυχή μας και βαθιά μέσα μας, για όσο θα υπάρχει ακόμη.
Να δούμε τις πραγματικές ανάγκες, τα πραγματικά όνειρα.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως γιατί προσπαθώ και η ίδια να βρω εκείνα τα χαμένα όνειρα που έκανα μικρή.
Δεν θέτω το ίδιο ερώτημα με τον Βασίλη, αν αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας σε κάψει, γιατί την απάντηση νομίζω πως την έχω βρει.
Αν ένα όνειρο φτάσει σε σημείο να σε καθορίσει, τότε σε έχει ήδη κάψει.
Δεν μπορείς να βασίζεσαι αποκλειστικά σε ό,τι ονειρεύεσαι πρέπει να μάθεις να αντέχεις.
Να μάθεις να ζεις και να πετάξεις τις στάχτες των ονείρων που σε έκαψαν ήδη.
Και να αναγεννηθείς σαν φοίνικας μέσα από αυτές..