Η γυναίκα.

La guerra, ή αλλιώς ο πόλεμος. Αυτός μωρέ, ο εσωτερικός.
Ήμουν λίγο καιρό στην εταιρία αλλά αρκετό για να καταλάβω πως μετά από πολλά χρόνια ήμουν ερωτευμένος.
Συνήθως ένιωθα πως εγώ ήμουν ο έξυπνος, ο κυνικός, ο άνθρωπος της ατάκας, ο είρωνας, αυτός που όλοι μισούσαν αλλά όλοι τον είχαν ανάγκη.
Άρεσε στις γυναίκες αυτό, μου άρεσαν και εμένα οι γυναίκες άρα θεωρούσα τον εαυτό μου κάπως βολεμένο.
Δεν ήταν λοιπόν, πριν μόνο 4 μήνες που περίμενα τη μεγάλη ανέλιξη, τη μεγάλη προαγωγή.
Διευθυντής εγώ; Μου ταίριαζε. Κάπνιζα λίγο από το στριφτό μου τσιγάρο κι ένιωθα την κάθε ρουφηξιά σαν να μου αφαιρεί ένα δευτερόλεπτο απ τη ζωή αλλά το αγνοούσα.
Είχα μάθει να παίρνω διαζύγιο από τα συναισθήματά μου όταν ήμουν μικρός ακόμα.
Βούρτισα ξανά τα δόντια μου και κοιτάχτηκα για τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ήμουν κούκλος, φυσικά.
Πήρα την τσάντα και κατευθύνθηκα προς το γκαράζ.
Συνάντησα την κοπέλα από τον τρίτο, ποτέ δεν συγκρατούσα το όνομά της όσες φορές κι αν είχαμε πηδηχτεί.
Τρελαινόμουν να βλέπω στα μάτια της την απόγνωση, την λαχτάρα για να τη ναγγίξω.
Για μένα ήταν όμως άλλο ένα άψυχο κορμί.
Καμιά φορά σκεφτόμουν αν θα χτυπούσε η καρδιά μου ποτέ ξανά, αλλά μετά χτυπούσε το τηλέφωνό μου από κάποια από αυτές και έπειτα ενεργούσε το κάτω κεφάλι.
Της έκλεισα το μάτι και παρατήρησα την κίνηση του στόματός της πρόθυμο να μου μιλήσει, αλλά φυσικά και έστρεψα το κεφάλι μου αλλού.
"So boooring". 
Γρήγορα μπήκα στο αμάξι και έφτασα στη δουλειά. Λεφτά δεν μου έλειπαν, είχα από τους δικούς μου απλά το έβλεπα όλο σαν ένα χόμπι, σαν κάτι να με κρατάει "ζεστό" τις ημέρες.
Μπήκα στην εταιρία με τον γνωστό μου σνομπ αέρα σκανάροντας κυρίως τις γυναίκες, αχ όλες ήταν τόσο αδιάφορες. Αλλά δεν μ'ένοιαζε, όχι εκείνη τη μέρα. Ήταν η μέρα που θα γινόμουν διευθυντής.
Αστειεύτηκα με τους φύλακες για το ποδόσφαιρο, κανόνισα μια μπύρα μετά τη δουλειά και προχώρησα προς το ασανσέρ.
Είδα από μακριά την ανώτερή μου, όλες οι κινήσεις του σώματός της έδειχναν ότι με ήθελε.
Κόρες διεσταλμένες, ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλα, αμήχανο κούνημα χεριών, αυθόρμητο σουλούπωμα.
Γέλασα και της έκλεισα το μάτι, μου χαμογέλασε κι αυτή ρίχνοντας μια σελίδα από τις φωτοτυπίες που κρατούσε.
"Piece of cake αυτή η προαγωγή"
μπήκα στο γραφείο μου και κάθισα στην καρέκλα, τη γύρισα προς το τεράστιο παράθυρο και κοιτούσα το μουντό ουρανό του Λονδίνου. 
Ισως μου άρεσε αυτό το μουντό, το άχρωμο, το αποστασιοποιημένο. Έτσι ήμουν κι εγώ.
-Harrold, σε ζητάνε από το γραφείο, άκουσα μετά βίας τη φωνή της παχουλής γραμματέα μου σίγουρος πως πάλι θα μασουλάει κάτι.
It's show time baby.
φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου, ίσως και το πιο αληθινό για εκείνη τη μέρα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο των ανωτέρων.
Γύρω στα δεκα άτομα ήταν καθισμένα γύρω απ΄το μεγάλο γραφείο που έμοιαζε λες και θα δειπνούσαν ιππότες. Όλοι τους έμοιαζαν τόσο αγχωμένοι, τόσο μίζεροι, σαν κοινοί θνητοί. Εγώ ήμουν κάτι παραπάνω από αυτούς.
Μπήκε πρώτα η ανώτερη ή αλλιώς Maria, αυτή που είχα συναντήσει πριν λίγο στο ασανσέρ. Κατευθείαν έπεσε το μάτι της σε μένα, μου χαμογέλασε και ύστερα σκλύρηνε το ύφος της.
Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο λίγο ξεκουμπωμένο με μαύρο σουτιέν για να τονίζει τα ισπανικά, μεσογειακά προσόντα της.
Ήμουν τόσο αφηρημένος στο να σκέφτομαι διάφορες ερωτικές σκηνές ώσπου άκουσα τη φωνή της σε σπαστά αγγλικά να λέει ΙΔΟΥ Η ΝΕΑ ΣΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ.
Και τότε ένιωσα οργή, ένιωθα μια ζέστη να με κατακλύζει λες κι έπεφτα μαζί με το Γκόλουμ στην επιθυμία μου να πιάσω το δαχτυλίδι.
ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ;
Και τότε μπήκε στην αίθουσα αυτή, ΑΥΤΗ. Η γυναίκα πάγος που έσβησε τη φωτιά. Ξενυχτούσα κάθε βράδυ ψιθυρίζοντας, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας το όνομα της αλλά όταν έφτανε η ώρα να μιλήσω γι αυτή δεν μπορούσα ούτε καν να το συλλαβίσω. Για μένα θα ήταν πάντα αυτή, η γυναίκα ή αλλιώς σερλοκικά THE WOMAN.
 

πες του αγάπη μου, να πα να γαμηθεί.

Να παν να γαμηθούν όλα; Ακούς;
Ιδιαίτερα ο χρόνος.
Μας κάνει να νιώθουμε μικροί.
Πριν μια βδομάδα ήμουν εκεί δίπλα σου και τώρα που είμαι μακριά σου φαντάζει σαν αιώνας.
Ιδιαίτερα εγώ και ο χαρακτήρας μου και τα προσχήματα.
Που μου λείπεις τόσο, που νιώθω σε θέλω και στο λέω χωρίς δισταγμό, που δεν κρατάω κάτι για το γαμημένο τον εαυτό μου.
Ιδιαίτερα εσύ και ο χαρακτήρας σου.
Που νιώθεις, που σου λείπω, που με θες και δεν θα το πεις ποτέ. Που θα το παίξεις αδιάφορος απλά για να με κρατήσεις εκεί.
Εκεί είμαι, εδώ είμαι, είμαι μαζί σου. Μη φοβάσαι.

κάτι σαν Κυριακή

Α δεν ξέρω τι μ'έπιασε σήμερα αλλά μου θυμίζει Κυριακή.
Ατελείωτη βαρεμάρα, καφές,μια λίστα calexicon να παίζει και να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες.
Αυτό σημαίνει Κυριακή για μένα.
Ίσως φταίει που είμαι άρρωστη και η μύτη μου τρέχει σαν τον Μπολτ;
Δε ξέρω, ανιγουέι, καλημέρα :)

To τέλος.

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν χρόνια αν σε φανταζόμουν στη ζωή μου θα γελούσα και θα έλεγα φυσικά και ναι.
Σε θεωρούσα φίλη μου, κομμάτι μου, αν και δεν ήσουν τόσο δυνατή προσωπικότητα.
Τουλάχιστον ήξερα, έβλεπα, ένιωθα ότι μ'αγαπάς.
Πήρες τις αποφάσεις σου να πιστέψεις άλλον, να κάτσεις μαζί του κι ας σου φερόταν σαν να ήσουν κορόιδο.
Πάντα ήσουν γυναικούλα, ελπίζω να ξυπνήσεις κάποια στιγμή να διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν.
Να περνάς καλά και όμορφα με αυτούς που γουστάρεις πλέον κι όχι με μένα.
ίσως είμαι σκληρή, ίσως να μην έχω αισθήματα, αλλά δεν με κατάλαβες 7 χρόνια, τώρα ξαφνικά δεν σου αρέσω;
Τέλοσπαντων, κλείνει ο χρόνος. Κλείνει το κεφάλαιο. Κλείνουμε σαν φίλες.
Πλέον, δεν νιώθω τίποτα για σένα μόνο λίγη αγάπη που ίσως έχει περισσέψει από παλιά.
Είμαι άδεια γενικά, κενή.
Σου εύχομαι να μάθεις ν αντέχεις την αλήθεια κι αν σου λείπω καμιά φορά, θα σου περάσει.
Και να δεις στο τέλος θα καταλήξουμε σαν δυο φίλες απ'τα παλιά, να βγαίνουμε για καφέ να λέμε τα νέα μας επιφανειακά.
Καλή σου συνέχεια, καλή ζωή, καλή ανούσια καθημερινότητα.

Και τελοσπαντων, να τραβούμε εμπρός

Το φως χαμήλωνε σιγά σιγά κι εγώ ανατρίχιαζα στον ήχο μιας ακούρδιστης κιθάρας.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι τρομαγμένος, ήταν ένα ακόμη όνειρο από φαινομενικά μιας σειράς θρίλερ.

Το όνειρο αυτό ήταν τόσο διαφορετικό γιατί το θεώρησα τόσο ζωντανό.

Τι ανόητη σκέψη, ήταν διαφορετικό γιατί ήσουν εσύ μέσα.

Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το παράθυρο. Συνήθιζα τον τελευταίο καιρό να κάνω παράτολμες σκέψεις, άνοιξα το τζάμι και για μια στιγμή σκέφτηκα να πηδήξω.

Το έκλεισα γιατί έκανε κρύο κι έξω χιόνιζε.

Με απασχολούσαν πολλά πράγματα, αλλά το βασικό ήταν το ότι δεν τα μοιραζόμουν μαζί σου.

Μου έλειπες κάθε μέρα και πιο πολύ, αλλά μας χώριζαν πλέον πόσα χιλιόμετρα.

Διαφορετικές ήπειροι, χώρες, καθημερινότητες, στιγμές.

Μέσα στο σκοτάδι, κάθισα στον καναπέ και μηχανικά άρχιζα να στρίβω τσιγάρα.

Πάτησα καταλάθος το κουμπί της τηλεόρασης κι έπαιζε μια χαζή ρομαντική κομεντί, τραγικό.

Το τραγικό ήταν ότι την είχαμε δει μαζί.

Άκουσα σιγά τον ήχο του κινητού μου.

Ποιος να είναι μεσάνυχτα σκέφτηκα και μηχανικά πάλι πήγα στο δωμάτιο.

Καθώς είδα το κινητό, μου έπεσε κάτω και η καρδιά μου άρχιζε να χορεύει σε κάτι αλλόκοτους ρυθμούς.

ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ.

Γρήγορα άνοιξα το μήνυμα.

"Δεν ξέρω τι ώρα είναι εκεί, άκουσα το Black Heart σ'ένα μαγαζί που είμαι. ελπίζω να είσαι καλά.Φιλιά."

"Δεν ξέρω ούτε εγώ τι ώρα είναι εκεί, αλλά εδώ είναι η ώρα που σε σκέφτομαι. Όπως κάθε ώρα. Είσαι καλά; Σε βλέπω σε όνειρα κι ανησυχώ, αλλά μου είχες πει να μην σου στέλνω. Μου λείπεις.Φιλιά."

Πετάχτηκα πάνω ξαφνικά κι είδα ότι το τσιγάρο είχε πέσει στο πόδι μου κι ότι είχε κάψει κάποιες τρίχες.

Προσπάθησα να σκεφτώ αν κάτι ήταν αληθινό, αλλά το μόνο που σκέφτηκα ήταν τα συναισθήματά μου.

Πήγα ξανά προς το κρεβάτι και απλά άφησα το κουβάρι μου να πέσει.

Μου λείπεις τόσο πολύ.

Θυμήθηκα την τελευταία φορά που σε είδα, δεν το ήθελε κανείς να φύγει και το αεροδρόμιο σαν χώρος αποχαιρετισμού δεν ήταν ωραίος.

Μη φεύγεις, μου ψιθύρισες και για μια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα, αλλά δεν το κανα.

Γέλασες και μου είπες θα δεις κάποια μέρα θα μαστε ξανά μαζί, απλά κάνουμε ένα διάλειμμα για ποπ κορν. Και τέλοσπαντων, να τραβούμε μπρος.

Χαμογέλασα καθώς σε σκέφτηκα, έπιασα το σταυρουδάκι που μου είχες δώσει.

Και τέλοσπαντων, να τραβούμε μπρος ψιθύρισα και αποκοιμήθηκα, χωρίς όνειρα αυτή τη φορά.

Θα θελα.

Θα θελα να ξέρω πως νιώθεις για μένα.

Να ξέρω αν χτυπάει λίγο η καρδιά σου όταν σου στέλνω.

Να ξέρω αν χαμογελάς όταν σου λέω κάτι αστείο.

Να ξέρω αν όλα αυτά τα υπονοούμενα τα εννοείς.

Να ξέρω αν αυτό τον καιρό που ήμαστε μακριά σου λείπω.

Να ξέρω αν με σκέφτεσαι, τι σκέφτεσαι.

Να ξέρω αν μ'έχεις σκεφτεί γυμνή, να κάνουμε έρωτα ή σεξ ή ότιδήποτε.

Εμένα μου λείπεις πάντως.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ένιωθα κάτι για σένα.

Μου ήσουν αδιάφορος, ήσουν ο τύπος που ήταν εκτός της ερωτικής μου ζωής.

Μέχρι που σε γνώρισα. Κακό ήταν; Καλό; Ποιος ξέρει;

Ανυπομονώ να σε δω καλά, γιατί ξέρω πως από κοντά μπορώ να σε χειριστώ πιο εύκολα.

Να δω τις γκριμάτσες σου, τις αντιδράσεις σου, ακόμη κι αν έχεις την ανάγκη να με αγγίξεις έστω για πλάκα.

Δεν αγγίζεις κάποιον αν δεν σου αρέσει.

Εγώ τουλάχιστον δεν το κάνω.

Μου είναι δύσκολο όλο αυτό να ξέρεις. Ίσως είναι εκτός των ορίων μου.

Βλέπω μια αδιάφορη ρομαντική κομεντί και συγκινούμαι. 

Όχι γι αυτά που γίνονται, αλλά επειδή το συγκρίνω με μας. Εμείς ποτέ δεν θα γίνουμε έτσι. Σωστά;

Είμαστε κλειστοί άνθρωποι κι οι δυο.

Θα θελα πολλά, αλλά κυρίως εσένα κι εμένα. ΜΑΖΙ.

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part4

Δεν ξέρω τι συνέβαινε στη ζωή μου, κανονικά θα είχα αγνοήσει ένα μήνυμα από κάποιον άγνωστο και ειδικά μέσω του facebook.
Αλλά δεν ξέρω πως, μια τεράστια εξωτερική δύναμη με ωθούσε στο να περιμένω την απάντησή του, ίσως γιατί ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε με το μυαλό μου.
Μου αρέσουν οι άντρες που παίζουν με το μυαλό μου, που είναι έξυπνοι, που σκέφτονται πριν απαντήσουν, που κάνουν χιούμορ, που ακούνε ωραία μουσική, που γελάνε, που δεν υπάρχουν.
Αναστέναξα πίνοντας μια γουλιά απ τον καφέ μου κι έστριψα ένα τσιγάρο.
Περίμενα αδικαιολόγητα την απάντησή του, σαν 15αρα που περιμένει μια αναπάντητη.
Έβαλα μια playlist να παίζει και σηκώθηκα από την καρέκλα να κάνω ότιδηποτε για να ξεχαστώ.
Ξαφνικά, έπειτα από αρκετές ώρες άκουσα τον ήχο του τσατ.
-Τόσο πολύ μετράει η εξωτερική εμφάνιση για σένα;
χα, γέλασα με την προσπάθεια να το παίξει ανώτερος από το φυσιολογικό μέσο άνθρωπο που πλέον προσεγγίζει κάποια ξεκάθαρα λόγω ομορφιάς.
-Α, το παίζεις ψαγμένος εσύ τώρα; Δηλαδή αν είσαι σ'ένα μπαρ και κάθεται μια αντικειμενικά άσχημη και όμορφη ποια θα πλησιάσεις;
-Κρίνεις τους ανθρώπους τόσο εύκολα;
-Αποφεύγεις την αλήθεια τόσο εύκολα;
Το μήνυμα διαβάστηκε, αλλά απάντηση δεν ήρθε. Κάθισα λίγο προβληματισμένη πάνω από την οθόνη. Μήπως τον ξενέρωσα; Για κάτσε, τι με νοιάζει αν τον ξενέρωσα; Έχω χαζέψει; Είναι όλα μήπως ένα κατάλοιπο του Παύλου; Κούνησα το κεφάλι μου και το έριξα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Ωχ Θεέ η ζωή μου είναι ένα μπουρδέλο και δεν ξέρω καν αν είμαι η τσατσά.
-Θα πλησίαζα την όμορφη, αλλά αν δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον όπως συνήθως θα έφευγα.
Γέλασα, ήταν αναμενόμενη απάντηση.
-Αναμενόμενο.
-Αναμενόμενο θα ήταν να είσαι κι εσύ χαζή, αλλά δεν είσαι. Δυστυχώς.
-Δυστυχώς;
-Τι δεν το κατάλαβες; μήπως έκανα λάθος κι είσαι τελικά χαζή;
-Ευτυχώς είσαι εσύ ο έξυπνος και σωθήκαμε.
-Πρέπει να βγω, τα λέμε.
Κούνησα πάλι το κεφάλι μου, το οποίο είχε μπερδευτεί. Πλάκα μας κάνει ο τύπος; Μία φορά στη ζωή μου το χω μαράζι να με πλησιάσει κάποιος φυσιολογικός.
Έκλεισα το facebook και άφησα απλά τη μουσική να παίζει.
Κοίταξα έξω από το παράθυρο και όλα μου φαινόταν τόσο χαρούμενα, τόσο χρωματιστά, τόσο ζωντανά.
Μια κοπέλα με ένα κόκκινο φόρεμα μιλούσε στο τηλέφωνο και γελούσε, τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα, μια γιαγιά πότιζε τα λουλούδια στο μπαλκόνι.
Πολλή ζωή, τόσο ζωή. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ.
Έκλεισα όλα τα παντζούρια και καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας.
Ήμουν πάντα μελαγχολικός άνθρωπος, με ενέπνεε πάντα το μελαγχολικό, η λύπη, το δράμα.
Ήθελα να ζω πάντα έντονα, αλλά τώρα βρέθηκα σ'ένα αδιέξοδο.
Ένιωθα πως τίποτα δεν μου δίνει χαρά πλέον.
Οι φίλοι μου αυτή τη βδομάδα θα ήταν χαμένοι λόγω δουλειάς κι εγώ επίσης.
Ένιωθα να χάνω το πάθος.
Ξεφύσησα και πήγα πάλι προς τον υπολογιστή, είχα τη στήλη μου να γράψω.
Άνοιξα ξανά το facebook και είδα κάτι φώτο από χθες.
Σε μία ήμουν εγώ τότε που χόρευα active member. Είχα αρκετά likes και σχόλια από φίλους.
εκεί που τα διάβαζα, το είδα.
"Χαλαρά εξώφυλλο άλμπουμ που δεν έχω" από Giannis S.
Άρχισα να κλαίω από τα νεύρα μου, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ; ΤΙ ΗΘΕΛΕ;