Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part4

Δεν ξέρω τι συνέβαινε στη ζωή μου, κανονικά θα είχα αγνοήσει ένα μήνυμα από κάποιον άγνωστο και ειδικά μέσω του facebook.
Αλλά δεν ξέρω πως, μια τεράστια εξωτερική δύναμη με ωθούσε στο να περιμένω την απάντησή του, ίσως γιατί ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε με το μυαλό μου.
Μου αρέσουν οι άντρες που παίζουν με το μυαλό μου, που είναι έξυπνοι, που σκέφτονται πριν απαντήσουν, που κάνουν χιούμορ, που ακούνε ωραία μουσική, που γελάνε, που δεν υπάρχουν.
Αναστέναξα πίνοντας μια γουλιά απ τον καφέ μου κι έστριψα ένα τσιγάρο.
Περίμενα αδικαιολόγητα την απάντησή του, σαν 15αρα που περιμένει μια αναπάντητη.
Έβαλα μια playlist να παίζει και σηκώθηκα από την καρέκλα να κάνω ότιδηποτε για να ξεχαστώ.
Ξαφνικά, έπειτα από αρκετές ώρες άκουσα τον ήχο του τσατ.
-Τόσο πολύ μετράει η εξωτερική εμφάνιση για σένα;
χα, γέλασα με την προσπάθεια να το παίξει ανώτερος από το φυσιολογικό μέσο άνθρωπο που πλέον προσεγγίζει κάποια ξεκάθαρα λόγω ομορφιάς.
-Α, το παίζεις ψαγμένος εσύ τώρα; Δηλαδή αν είσαι σ'ένα μπαρ και κάθεται μια αντικειμενικά άσχημη και όμορφη ποια θα πλησιάσεις;
-Κρίνεις τους ανθρώπους τόσο εύκολα;
-Αποφεύγεις την αλήθεια τόσο εύκολα;
Το μήνυμα διαβάστηκε, αλλά απάντηση δεν ήρθε. Κάθισα λίγο προβληματισμένη πάνω από την οθόνη. Μήπως τον ξενέρωσα; Για κάτσε, τι με νοιάζει αν τον ξενέρωσα; Έχω χαζέψει; Είναι όλα μήπως ένα κατάλοιπο του Παύλου; Κούνησα το κεφάλι μου και το έριξα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Ωχ Θεέ η ζωή μου είναι ένα μπουρδέλο και δεν ξέρω καν αν είμαι η τσατσά.
-Θα πλησίαζα την όμορφη, αλλά αν δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον όπως συνήθως θα έφευγα.
Γέλασα, ήταν αναμενόμενη απάντηση.
-Αναμενόμενο.
-Αναμενόμενο θα ήταν να είσαι κι εσύ χαζή, αλλά δεν είσαι. Δυστυχώς.
-Δυστυχώς;
-Τι δεν το κατάλαβες; μήπως έκανα λάθος κι είσαι τελικά χαζή;
-Ευτυχώς είσαι εσύ ο έξυπνος και σωθήκαμε.
-Πρέπει να βγω, τα λέμε.
Κούνησα πάλι το κεφάλι μου, το οποίο είχε μπερδευτεί. Πλάκα μας κάνει ο τύπος; Μία φορά στη ζωή μου το χω μαράζι να με πλησιάσει κάποιος φυσιολογικός.
Έκλεισα το facebook και άφησα απλά τη μουσική να παίζει.
Κοίταξα έξω από το παράθυρο και όλα μου φαινόταν τόσο χαρούμενα, τόσο χρωματιστά, τόσο ζωντανά.
Μια κοπέλα με ένα κόκκινο φόρεμα μιλούσε στο τηλέφωνο και γελούσε, τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα, μια γιαγιά πότιζε τα λουλούδια στο μπαλκόνι.
Πολλή ζωή, τόσο ζωή. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ.
Έκλεισα όλα τα παντζούρια και καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας.
Ήμουν πάντα μελαγχολικός άνθρωπος, με ενέπνεε πάντα το μελαγχολικό, η λύπη, το δράμα.
Ήθελα να ζω πάντα έντονα, αλλά τώρα βρέθηκα σ'ένα αδιέξοδο.
Ένιωθα πως τίποτα δεν μου δίνει χαρά πλέον.
Οι φίλοι μου αυτή τη βδομάδα θα ήταν χαμένοι λόγω δουλειάς κι εγώ επίσης.
Ένιωθα να χάνω το πάθος.
Ξεφύσησα και πήγα πάλι προς τον υπολογιστή, είχα τη στήλη μου να γράψω.
Άνοιξα ξανά το facebook και είδα κάτι φώτο από χθες.
Σε μία ήμουν εγώ τότε που χόρευα active member. Είχα αρκετά likes και σχόλια από φίλους.
εκεί που τα διάβαζα, το είδα.
"Χαλαρά εξώφυλλο άλμπουμ που δεν έχω" από Giannis S.
Άρχισα να κλαίω από τα νεύρα μου, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ; ΤΙ ΗΘΕΛΕ;