Η γυναίκα.

La guerra, ή αλλιώς ο πόλεμος. Αυτός μωρέ, ο εσωτερικός.
Ήμουν λίγο καιρό στην εταιρία αλλά αρκετό για να καταλάβω πως μετά από πολλά χρόνια ήμουν ερωτευμένος.
Συνήθως ένιωθα πως εγώ ήμουν ο έξυπνος, ο κυνικός, ο άνθρωπος της ατάκας, ο είρωνας, αυτός που όλοι μισούσαν αλλά όλοι τον είχαν ανάγκη.
Άρεσε στις γυναίκες αυτό, μου άρεσαν και εμένα οι γυναίκες άρα θεωρούσα τον εαυτό μου κάπως βολεμένο.
Δεν ήταν λοιπόν, πριν μόνο 4 μήνες που περίμενα τη μεγάλη ανέλιξη, τη μεγάλη προαγωγή.
Διευθυντής εγώ; Μου ταίριαζε. Κάπνιζα λίγο από το στριφτό μου τσιγάρο κι ένιωθα την κάθε ρουφηξιά σαν να μου αφαιρεί ένα δευτερόλεπτο απ τη ζωή αλλά το αγνοούσα.
Είχα μάθει να παίρνω διαζύγιο από τα συναισθήματά μου όταν ήμουν μικρός ακόμα.
Βούρτισα ξανά τα δόντια μου και κοιτάχτηκα για τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ήμουν κούκλος, φυσικά.
Πήρα την τσάντα και κατευθύνθηκα προς το γκαράζ.
Συνάντησα την κοπέλα από τον τρίτο, ποτέ δεν συγκρατούσα το όνομά της όσες φορές κι αν είχαμε πηδηχτεί.
Τρελαινόμουν να βλέπω στα μάτια της την απόγνωση, την λαχτάρα για να τη ναγγίξω.
Για μένα ήταν όμως άλλο ένα άψυχο κορμί.
Καμιά φορά σκεφτόμουν αν θα χτυπούσε η καρδιά μου ποτέ ξανά, αλλά μετά χτυπούσε το τηλέφωνό μου από κάποια από αυτές και έπειτα ενεργούσε το κάτω κεφάλι.
Της έκλεισα το μάτι και παρατήρησα την κίνηση του στόματός της πρόθυμο να μου μιλήσει, αλλά φυσικά και έστρεψα το κεφάλι μου αλλού.
"So boooring". 
Γρήγορα μπήκα στο αμάξι και έφτασα στη δουλειά. Λεφτά δεν μου έλειπαν, είχα από τους δικούς μου απλά το έβλεπα όλο σαν ένα χόμπι, σαν κάτι να με κρατάει "ζεστό" τις ημέρες.
Μπήκα στην εταιρία με τον γνωστό μου σνομπ αέρα σκανάροντας κυρίως τις γυναίκες, αχ όλες ήταν τόσο αδιάφορες. Αλλά δεν μ'ένοιαζε, όχι εκείνη τη μέρα. Ήταν η μέρα που θα γινόμουν διευθυντής.
Αστειεύτηκα με τους φύλακες για το ποδόσφαιρο, κανόνισα μια μπύρα μετά τη δουλειά και προχώρησα προς το ασανσέρ.
Είδα από μακριά την ανώτερή μου, όλες οι κινήσεις του σώματός της έδειχναν ότι με ήθελε.
Κόρες διεσταλμένες, ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλα, αμήχανο κούνημα χεριών, αυθόρμητο σουλούπωμα.
Γέλασα και της έκλεισα το μάτι, μου χαμογέλασε κι αυτή ρίχνοντας μια σελίδα από τις φωτοτυπίες που κρατούσε.
"Piece of cake αυτή η προαγωγή"
μπήκα στο γραφείο μου και κάθισα στην καρέκλα, τη γύρισα προς το τεράστιο παράθυρο και κοιτούσα το μουντό ουρανό του Λονδίνου. 
Ισως μου άρεσε αυτό το μουντό, το άχρωμο, το αποστασιοποιημένο. Έτσι ήμουν κι εγώ.
-Harrold, σε ζητάνε από το γραφείο, άκουσα μετά βίας τη φωνή της παχουλής γραμματέα μου σίγουρος πως πάλι θα μασουλάει κάτι.
It's show time baby.
φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου, ίσως και το πιο αληθινό για εκείνη τη μέρα και κατευθύνθηκα προς το γραφείο των ανωτέρων.
Γύρω στα δεκα άτομα ήταν καθισμένα γύρω απ΄το μεγάλο γραφείο που έμοιαζε λες και θα δειπνούσαν ιππότες. Όλοι τους έμοιαζαν τόσο αγχωμένοι, τόσο μίζεροι, σαν κοινοί θνητοί. Εγώ ήμουν κάτι παραπάνω από αυτούς.
Μπήκε πρώτα η ανώτερη ή αλλιώς Maria, αυτή που είχα συναντήσει πριν λίγο στο ασανσέρ. Κατευθείαν έπεσε το μάτι της σε μένα, μου χαμογέλασε και ύστερα σκλύρηνε το ύφος της.
Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο λίγο ξεκουμπωμένο με μαύρο σουτιέν για να τονίζει τα ισπανικά, μεσογειακά προσόντα της.
Ήμουν τόσο αφηρημένος στο να σκέφτομαι διάφορες ερωτικές σκηνές ώσπου άκουσα τη φωνή της σε σπαστά αγγλικά να λέει ΙΔΟΥ Η ΝΕΑ ΣΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ.
Και τότε ένιωσα οργή, ένιωθα μια ζέστη να με κατακλύζει λες κι έπεφτα μαζί με το Γκόλουμ στην επιθυμία μου να πιάσω το δαχτυλίδι.
ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ;
Και τότε μπήκε στην αίθουσα αυτή, ΑΥΤΗ. Η γυναίκα πάγος που έσβησε τη φωτιά. Ξενυχτούσα κάθε βράδυ ψιθυρίζοντας, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας το όνομα της αλλά όταν έφτανε η ώρα να μιλήσω γι αυτή δεν μπορούσα ούτε καν να το συλλαβίσω. Για μένα θα ήταν πάντα αυτή, η γυναίκα ή αλλιώς σερλοκικά THE WOMAN.
 

πες του αγάπη μου, να πα να γαμηθεί.

Να παν να γαμηθούν όλα; Ακούς;
Ιδιαίτερα ο χρόνος.
Μας κάνει να νιώθουμε μικροί.
Πριν μια βδομάδα ήμουν εκεί δίπλα σου και τώρα που είμαι μακριά σου φαντάζει σαν αιώνας.
Ιδιαίτερα εγώ και ο χαρακτήρας μου και τα προσχήματα.
Που μου λείπεις τόσο, που νιώθω σε θέλω και στο λέω χωρίς δισταγμό, που δεν κρατάω κάτι για το γαμημένο τον εαυτό μου.
Ιδιαίτερα εσύ και ο χαρακτήρας σου.
Που νιώθεις, που σου λείπω, που με θες και δεν θα το πεις ποτέ. Που θα το παίξεις αδιάφορος απλά για να με κρατήσεις εκεί.
Εκεί είμαι, εδώ είμαι, είμαι μαζί σου. Μη φοβάσαι.

κάτι σαν Κυριακή

Α δεν ξέρω τι μ'έπιασε σήμερα αλλά μου θυμίζει Κυριακή.
Ατελείωτη βαρεμάρα, καφές,μια λίστα calexicon να παίζει και να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες.
Αυτό σημαίνει Κυριακή για μένα.
Ίσως φταίει που είμαι άρρωστη και η μύτη μου τρέχει σαν τον Μπολτ;
Δε ξέρω, ανιγουέι, καλημέρα :)

To τέλος.

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν χρόνια αν σε φανταζόμουν στη ζωή μου θα γελούσα και θα έλεγα φυσικά και ναι.
Σε θεωρούσα φίλη μου, κομμάτι μου, αν και δεν ήσουν τόσο δυνατή προσωπικότητα.
Τουλάχιστον ήξερα, έβλεπα, ένιωθα ότι μ'αγαπάς.
Πήρες τις αποφάσεις σου να πιστέψεις άλλον, να κάτσεις μαζί του κι ας σου φερόταν σαν να ήσουν κορόιδο.
Πάντα ήσουν γυναικούλα, ελπίζω να ξυπνήσεις κάποια στιγμή να διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν.
Να περνάς καλά και όμορφα με αυτούς που γουστάρεις πλέον κι όχι με μένα.
ίσως είμαι σκληρή, ίσως να μην έχω αισθήματα, αλλά δεν με κατάλαβες 7 χρόνια, τώρα ξαφνικά δεν σου αρέσω;
Τέλοσπαντων, κλείνει ο χρόνος. Κλείνει το κεφάλαιο. Κλείνουμε σαν φίλες.
Πλέον, δεν νιώθω τίποτα για σένα μόνο λίγη αγάπη που ίσως έχει περισσέψει από παλιά.
Είμαι άδεια γενικά, κενή.
Σου εύχομαι να μάθεις ν αντέχεις την αλήθεια κι αν σου λείπω καμιά φορά, θα σου περάσει.
Και να δεις στο τέλος θα καταλήξουμε σαν δυο φίλες απ'τα παλιά, να βγαίνουμε για καφέ να λέμε τα νέα μας επιφανειακά.
Καλή σου συνέχεια, καλή ζωή, καλή ανούσια καθημερινότητα.

Και τελοσπαντων, να τραβούμε εμπρός

Το φως χαμήλωνε σιγά σιγά κι εγώ ανατρίχιαζα στον ήχο μιας ακούρδιστης κιθάρας.

Πετάχτηκα από το κρεβάτι τρομαγμένος, ήταν ένα ακόμη όνειρο από φαινομενικά μιας σειράς θρίλερ.

Το όνειρο αυτό ήταν τόσο διαφορετικό γιατί το θεώρησα τόσο ζωντανό.

Τι ανόητη σκέψη, ήταν διαφορετικό γιατί ήσουν εσύ μέσα.

Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το παράθυρο. Συνήθιζα τον τελευταίο καιρό να κάνω παράτολμες σκέψεις, άνοιξα το τζάμι και για μια στιγμή σκέφτηκα να πηδήξω.

Το έκλεισα γιατί έκανε κρύο κι έξω χιόνιζε.

Με απασχολούσαν πολλά πράγματα, αλλά το βασικό ήταν το ότι δεν τα μοιραζόμουν μαζί σου.

Μου έλειπες κάθε μέρα και πιο πολύ, αλλά μας χώριζαν πλέον πόσα χιλιόμετρα.

Διαφορετικές ήπειροι, χώρες, καθημερινότητες, στιγμές.

Μέσα στο σκοτάδι, κάθισα στον καναπέ και μηχανικά άρχιζα να στρίβω τσιγάρα.

Πάτησα καταλάθος το κουμπί της τηλεόρασης κι έπαιζε μια χαζή ρομαντική κομεντί, τραγικό.

Το τραγικό ήταν ότι την είχαμε δει μαζί.

Άκουσα σιγά τον ήχο του κινητού μου.

Ποιος να είναι μεσάνυχτα σκέφτηκα και μηχανικά πάλι πήγα στο δωμάτιο.

Καθώς είδα το κινητό, μου έπεσε κάτω και η καρδιά μου άρχιζε να χορεύει σε κάτι αλλόκοτους ρυθμούς.

ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ.

Γρήγορα άνοιξα το μήνυμα.

"Δεν ξέρω τι ώρα είναι εκεί, άκουσα το Black Heart σ'ένα μαγαζί που είμαι. ελπίζω να είσαι καλά.Φιλιά."

"Δεν ξέρω ούτε εγώ τι ώρα είναι εκεί, αλλά εδώ είναι η ώρα που σε σκέφτομαι. Όπως κάθε ώρα. Είσαι καλά; Σε βλέπω σε όνειρα κι ανησυχώ, αλλά μου είχες πει να μην σου στέλνω. Μου λείπεις.Φιλιά."

Πετάχτηκα πάνω ξαφνικά κι είδα ότι το τσιγάρο είχε πέσει στο πόδι μου κι ότι είχε κάψει κάποιες τρίχες.

Προσπάθησα να σκεφτώ αν κάτι ήταν αληθινό, αλλά το μόνο που σκέφτηκα ήταν τα συναισθήματά μου.

Πήγα ξανά προς το κρεβάτι και απλά άφησα το κουβάρι μου να πέσει.

Μου λείπεις τόσο πολύ.

Θυμήθηκα την τελευταία φορά που σε είδα, δεν το ήθελε κανείς να φύγει και το αεροδρόμιο σαν χώρος αποχαιρετισμού δεν ήταν ωραίος.

Μη φεύγεις, μου ψιθύρισες και για μια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα, αλλά δεν το κανα.

Γέλασες και μου είπες θα δεις κάποια μέρα θα μαστε ξανά μαζί, απλά κάνουμε ένα διάλειμμα για ποπ κορν. Και τέλοσπαντων, να τραβούμε μπρος.

Χαμογέλασα καθώς σε σκέφτηκα, έπιασα το σταυρουδάκι που μου είχες δώσει.

Και τέλοσπαντων, να τραβούμε μπρος ψιθύρισα και αποκοιμήθηκα, χωρίς όνειρα αυτή τη φορά.

Θα θελα.

Θα θελα να ξέρω πως νιώθεις για μένα.

Να ξέρω αν χτυπάει λίγο η καρδιά σου όταν σου στέλνω.

Να ξέρω αν χαμογελάς όταν σου λέω κάτι αστείο.

Να ξέρω αν όλα αυτά τα υπονοούμενα τα εννοείς.

Να ξέρω αν αυτό τον καιρό που ήμαστε μακριά σου λείπω.

Να ξέρω αν με σκέφτεσαι, τι σκέφτεσαι.

Να ξέρω αν μ'έχεις σκεφτεί γυμνή, να κάνουμε έρωτα ή σεξ ή ότιδήποτε.

Εμένα μου λείπεις πάντως.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ένιωθα κάτι για σένα.

Μου ήσουν αδιάφορος, ήσουν ο τύπος που ήταν εκτός της ερωτικής μου ζωής.

Μέχρι που σε γνώρισα. Κακό ήταν; Καλό; Ποιος ξέρει;

Ανυπομονώ να σε δω καλά, γιατί ξέρω πως από κοντά μπορώ να σε χειριστώ πιο εύκολα.

Να δω τις γκριμάτσες σου, τις αντιδράσεις σου, ακόμη κι αν έχεις την ανάγκη να με αγγίξεις έστω για πλάκα.

Δεν αγγίζεις κάποιον αν δεν σου αρέσει.

Εγώ τουλάχιστον δεν το κάνω.

Μου είναι δύσκολο όλο αυτό να ξέρεις. Ίσως είναι εκτός των ορίων μου.

Βλέπω μια αδιάφορη ρομαντική κομεντί και συγκινούμαι. 

Όχι γι αυτά που γίνονται, αλλά επειδή το συγκρίνω με μας. Εμείς ποτέ δεν θα γίνουμε έτσι. Σωστά;

Είμαστε κλειστοί άνθρωποι κι οι δυο.

Θα θελα πολλά, αλλά κυρίως εσένα κι εμένα. ΜΑΖΙ.

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part4

Δεν ξέρω τι συνέβαινε στη ζωή μου, κανονικά θα είχα αγνοήσει ένα μήνυμα από κάποιον άγνωστο και ειδικά μέσω του facebook.
Αλλά δεν ξέρω πως, μια τεράστια εξωτερική δύναμη με ωθούσε στο να περιμένω την απάντησή του, ίσως γιατί ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος θα έπαιζε με το μυαλό μου.
Μου αρέσουν οι άντρες που παίζουν με το μυαλό μου, που είναι έξυπνοι, που σκέφτονται πριν απαντήσουν, που κάνουν χιούμορ, που ακούνε ωραία μουσική, που γελάνε, που δεν υπάρχουν.
Αναστέναξα πίνοντας μια γουλιά απ τον καφέ μου κι έστριψα ένα τσιγάρο.
Περίμενα αδικαιολόγητα την απάντησή του, σαν 15αρα που περιμένει μια αναπάντητη.
Έβαλα μια playlist να παίζει και σηκώθηκα από την καρέκλα να κάνω ότιδηποτε για να ξεχαστώ.
Ξαφνικά, έπειτα από αρκετές ώρες άκουσα τον ήχο του τσατ.
-Τόσο πολύ μετράει η εξωτερική εμφάνιση για σένα;
χα, γέλασα με την προσπάθεια να το παίξει ανώτερος από το φυσιολογικό μέσο άνθρωπο που πλέον προσεγγίζει κάποια ξεκάθαρα λόγω ομορφιάς.
-Α, το παίζεις ψαγμένος εσύ τώρα; Δηλαδή αν είσαι σ'ένα μπαρ και κάθεται μια αντικειμενικά άσχημη και όμορφη ποια θα πλησιάσεις;
-Κρίνεις τους ανθρώπους τόσο εύκολα;
-Αποφεύγεις την αλήθεια τόσο εύκολα;
Το μήνυμα διαβάστηκε, αλλά απάντηση δεν ήρθε. Κάθισα λίγο προβληματισμένη πάνω από την οθόνη. Μήπως τον ξενέρωσα; Για κάτσε, τι με νοιάζει αν τον ξενέρωσα; Έχω χαζέψει; Είναι όλα μήπως ένα κατάλοιπο του Παύλου; Κούνησα το κεφάλι μου και το έριξα πάνω στο πληκτρολόγιο.
Ωχ Θεέ η ζωή μου είναι ένα μπουρδέλο και δεν ξέρω καν αν είμαι η τσατσά.
-Θα πλησίαζα την όμορφη, αλλά αν δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον όπως συνήθως θα έφευγα.
Γέλασα, ήταν αναμενόμενη απάντηση.
-Αναμενόμενο.
-Αναμενόμενο θα ήταν να είσαι κι εσύ χαζή, αλλά δεν είσαι. Δυστυχώς.
-Δυστυχώς;
-Τι δεν το κατάλαβες; μήπως έκανα λάθος κι είσαι τελικά χαζή;
-Ευτυχώς είσαι εσύ ο έξυπνος και σωθήκαμε.
-Πρέπει να βγω, τα λέμε.
Κούνησα πάλι το κεφάλι μου, το οποίο είχε μπερδευτεί. Πλάκα μας κάνει ο τύπος; Μία φορά στη ζωή μου το χω μαράζι να με πλησιάσει κάποιος φυσιολογικός.
Έκλεισα το facebook και άφησα απλά τη μουσική να παίζει.
Κοίταξα έξω από το παράθυρο και όλα μου φαινόταν τόσο χαρούμενα, τόσο χρωματιστά, τόσο ζωντανά.
Μια κοπέλα με ένα κόκκινο φόρεμα μιλούσε στο τηλέφωνο και γελούσε, τα παιδάκια έπαιζαν μπάλα, μια γιαγιά πότιζε τα λουλούδια στο μπαλκόνι.
Πολλή ζωή, τόσο ζωή. Δεν μπορούσα να ανταποκριθώ.
Έκλεισα όλα τα παντζούρια και καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας.
Ήμουν πάντα μελαγχολικός άνθρωπος, με ενέπνεε πάντα το μελαγχολικό, η λύπη, το δράμα.
Ήθελα να ζω πάντα έντονα, αλλά τώρα βρέθηκα σ'ένα αδιέξοδο.
Ένιωθα πως τίποτα δεν μου δίνει χαρά πλέον.
Οι φίλοι μου αυτή τη βδομάδα θα ήταν χαμένοι λόγω δουλειάς κι εγώ επίσης.
Ένιωθα να χάνω το πάθος.
Ξεφύσησα και πήγα πάλι προς τον υπολογιστή, είχα τη στήλη μου να γράψω.
Άνοιξα ξανά το facebook και είδα κάτι φώτο από χθες.
Σε μία ήμουν εγώ τότε που χόρευα active member. Είχα αρκετά likes και σχόλια από φίλους.
εκεί που τα διάβαζα, το είδα.
"Χαλαρά εξώφυλλο άλμπουμ που δεν έχω" από Giannis S.
Άρχισα να κλαίω από τα νεύρα μου, ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ; ΤΙ ΗΘΕΛΕ;

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part3

Ήμουν μόνος, σ'ένα τσίρκο πάνω σ'ένα σκοινί από κάτω ήταν ένα μάτσο καρχαρίες  οι οποίοι περίμεναν ένα λάθος μου.

Στην άλλη άκρη ήταν φίλοι μου, οι γονείς μου, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. 

Ένα βήμα τους με έσπρωχνε στο κενό.

ήμουν αγχωμένος, ιδρωμένος, μπερδεμένος, φοβισμένος κι όταν αποφάσιζα να κάνω το πρώτο βήμα όλοι εξαφανίζονταν και εμφανιζόταν αυτή.

σαν ένα ξεχασμένο όνειρο, ήταν όμως σε αντίθεση με τους άλλους τόσο ζωντανή, χαρούμενη, ήταν ακίνητη αλλά ήταν σαν να χορεύει, σαν να χορεύουν τα μάτια της.

Όταν αποφάσιζα να κάνω ένα βήμα κοντά της, το σκοινί έσπαζε και άρχιζα να βυθίζομαι στο κενό κοιτώντας τους καρχαρίες με ανοιχτό στόμα.

Κι όμως, ξαφνικά όλα εξαφανίζονταν και εμφανιζόταν ένα πλαστικό τραπέζι με ρετσίνα και αυτή με ένα άσπρο φόρεμα.

Πήγαινα να κάτσω δίπλα της αλλά και πάλι χανόταν.

Στο τέλος, υπήρχε ένας κλόουν ο οποίος ούρλιαζε και ξαφνικά ξυπνούσα πάλι.

ο υπολογιστής ήταν ξεχασμένος, έπαιζε ένα τραγούδι συνέχεια στο replay http://www.youtube.com/watch?v=FULykEVgM70 και ακούγοντας ένιωσα την ίδια κατάθλιψη που ένιωθα τον τελευταίο καιρό.

Ένιωθα πλέον στεγνός αλλά όχι από νερό ή ποτό, είχα μεθύσει αρκετά αυτές τις μέρες, αλλά από έρωτα.

Κάθε κίνηση που έκανα να την πλησιάσω έπεφτε στο κενό.

Ξαφνικά, θυμήθηκα πως είχα κάνει την τελευταία μου κίνηση μέσω facebook. της είχα στείλει μήνυμα.

Σηκώθηκα σχεδόν τρέχοντας από το κρεβάτι και πλησίασα τον υπολογιστή.

Είδα το μήνυμά της.

Έξυπνο, ήταν έξυπνη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχα φάει τόσο σκάλωμα μαζί της, από την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν όλα εκείνα που ήταν αντίθετα προς τη φιλοσοφία μου, προς τον τρόπο ζωής μου και όμως ένιωθα πως ήταν όλα αυτά που χρειαζόμουν.

Κοίταξα το ρολόι, ήταν ήδη απόγευμα, είχαν περάσει ώρες από τότε που μου είχε απαντήσει.

Παρ όλα αυτά είχα δει πως δεν με είχε δεχτεί σαν φίλο.

Και σκληρή, μου άρεσαν όλα.

Παρ όλα αυτά έπρεπε να τις απαντήσω.

"Τόσο πολύ μετράει για σένα η εξωτερική εμφάνιση ώστε να μιλήσεις με κάποιον;"

Το έστειλα και απλά περίμενα.

Ίσως να μπορούσα να περιμένω όλη μου τη ζωή γι αυτή την κοπέλα.

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part2

Την άλλη μέρα ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο, αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραζε τόσο πολύ.
Ήταν το άδειο κρεβάτι, η συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συνέβη χθες.
Ένα κεφάλαιο έκλεινε στη ζωή μου κι αυτή τη φορά δεν ήταν σαν τις άλλες τις παιδιάστικες, που χωρίζαμε απλά για να το πούμε ίσως για να τσεκάρουμε αν έχουμε αρκετή δύναμη να το κάνουμε.
Αλλά αυτό που έγινε χθες, ήταν άλλο. Ένιωθα την καρδιά μου να σπάει πλέον, αλλά χωρίς όρεξη για δάκρυα. Νισάφι πια, επιπλέον πλένομαι με jhonson's baby.
Γέλασα με την προσπάθεια του εαυτού μου να κάνω χιούμορ, σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και μηχανικά κατευθύνθηκα προς την καφετιέρα.
Έφτιαξα μηχανικά το εσπρεσσάκι μου και τότε κατάλαβα πως δεν σκεφτόμουν τίποτα, κανέναν, πως δεν είχα κάποιο συναίσθημα.
"And suddenly i felt nothing"
αυτό ήταν, η εικόνα γύριζε ξανά και ξανά στο μυαλό μου.
Ο Παύλος, αυτή, το δαχτυλίδι, το άρωμά του να γαργαλάει τα ρουθούνια μου για τελευταία φορά.
Θυμήθηκα όλα αυτά που είχαμε περάσει, τις νύχτες που μου έλεγε για τα ταξίδια του κρατώντας με αγκαλιά, τις μέρες που μου έδειχνε τον κόσμο κάνοντας με βόλτες στα πιο κουλ μέρη, τις συνομιλίες μας, τους πρωινούς καφέδες που δεν πετύχαινα ποτέ, τις εκπλήξεις, τα δώρα του, τον κυνισμό του.
Όλα πέρασαν από μπροστά μου και σκέφτηκα πως με μένα φαινόταν ευτυχισμένος.
Δεν με πειράζει που θα είναι με την άλλη, με πειράζει αν τυχόν της δείξει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έδειξε σε μένα.
Άνοιξα τον υπολογιστή και πριν μπω στο facebook, έβαλα μουσική.



Ταξίδευα λίγο με τη μουσική, φανταζόμουν πάντα ότι κάποιος ίσως να έγραφε τραγούδι για μένα, με το πόσο τον άλλαξα. Γενικά είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να ακούω ότι ο άλλος επηρεάστηκε από μένα, να νιώθει περήφανος για μένα. Νορμάλ; Bitch please, οι νορμάλ είναι τα φρικιά.

Πάτησα τον κωδικό, μπήκα και είδα κάτι αιτήματα φιλίας από χθεσινά άτομα, φυσικά και θα δεχόμουν τους πιο όμορφους,γυναίκα καμία, και είχα και δύο εισερχόμενα.
Το ένα ήταν από έναν στο πάρτυ που μου έλεγε πόσο σέξι με θεωρεί και ότι θα ήθελε να βγαίναμε.
Μη φας, έχουμε γλαρόσουπα.
Και το δεύτερο ήταν από ένα προφίλ με άγνωστη φώτο, δεν ήξερα το όνομα, βασικά ψιλοφέικ μου έμοιαζε.
"Χαιρετώ, δεν θέλω να σε τρομάξω, αλλά αν το ψήνεις, θέλω όλους σου τους δίσκους από active member, στους κλέβω.
Γέλασα αμυδρά και μπήκα στο προφίλ του Giannis S, τελικά δεν ήταν φέικ αλλά δεν είχε και καμιά φώτο να αποδεικνύει αν όντως ήταν ωραίος ή όχι. Γαμώτο.
"Φώτο για ένα δίσκο μου".

Οι κανονικοί άνθρωποι με τρομάζουν part1

Ήταν ωραίο βράδυ. Ήταν από εκείνα που δεν θυμάσαι μετά τις 2 από τα πολλά ποτά και τα σφηνάκια. Μα προφανώς για άλλη μια φορά αποδείχθηκα η γκαντέμα, it was officialy πλέον. Η παρτάρα γινόταν στο σπίτι της Σοφίας, φτωχαδάκι η καημένη, μόνο ένα ρετιρέ με θέα τη μισή Αθήνα. Αλί σε μας με το στουντιάκι σε άγνωστες συντεταγμένες (όποιο; ενδιαφέρεται και είναι ψηλός μελαχρινός ας στείλει εισερχόμενο). Ως αεί κολλητή και παλαιό πάρτυ άνιμαλ όφειλα να το διοργανώσω, να μην τα πολυλέω όλα ήταν έτοιμα και το πάρτυ θα ξεκινούσε. Μα φυσικά θα ταν εκεί και ο Παύλος, μη τον χάσουμε από πελάτη, ο Mr big μου. Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει κάποιον που να της κάνει πουτάνα τη ζωή. Εγώ θα σπάσω αυτόν τον κανόνα; Αμ δε. Όλη τη μέρα σκεφτόμουν τον ερχομό του πιο κυνικού, εγωιστή, μαλάκα, γοητευτικού Παύλου. Θα ερχόταν πάλι με τζινάκι και μια πουκαμίσα και θα ταν τόσο ωραίος ο ΜΑΛΑΚΑΣ. για σεξ ας μην μιλήσω καλύτερα γιατί μετά δεν θα μπορέσω να ολοκληρώσω αυτό το ποστ ή και γενικά, ωχού αφήστε με. Το πάρτυ εξελισσόταν με μεγάλη επιτυχία και αυτό φαινόταν στο ρυθμό κατανάλωσης ποτών. όλοι κουνιόντουσαν στα μπίτια και γενικά είχαν έρθει όλοι πολύ κοντά. Εγώ κοιτούσα δεξιά και αριστερά, αλλά κατάλαβα πως ο Παύλος έλειπε. Μα τι σκέφτομαι και δεν χορεύω; ΟΥΟΥΟΥ φώναξα έπιασα την άλλη κολλητή την Άννα και αρχίζαμε να κουνιόμαστε, ο Άρης αιώνιος κολλητός και αιώνια καψούρης με την Άννα αμέσως χώθηκε. Δεν μας ένοιαξε, άλλωστε μόνο εγώ το είχα καταλάβει πως ήταν ερωτευμένος μαζί της και όταν του το είπα με κοίταξε σαν ανακουφισμένος και μου ψιθύρισε απλά ένα ευχαριστώ. Όταν είχε πάει τέσσερις και τα ζευγάρια πλησίαζαν ήδη προς τα δωμάτια να φασωθούν και άλλα ακατάλληλαχαχα πράγματα, ο Νιόνιος (dj) το γύρισε σε active member, η στιγμή που περίμενα. Γύρισα τον κοίταξα και αυτός σαν να ήξερε τι θα έκανα, με κοιτούσε ήδη και μου έκλεισε ο μάτι. ήρθε η στιγμή σκέφτηκα, έβγαλα το τζιν μπουφανάκι μου, αφήνοντας το κορμάκι μόνο και το σορτσάκι, ήμουν καλή εκείνο το βράδυ έπρεπε γιατί θα ερχόταν ο Παύλος. Σήκωσα το χέρι ψηλά καθώς πλέον ο ρυθμός κυλούσε μέσα μου, έλυσα τον κότσο τίναξα ελαφρά το κεφάλι μου, πήρα ακόμη ένα ποτήρι με ποτό και άρχισα να κουνιέμαι σαν να μην υπήρχε αύριο. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι το αμυδρό άκουσμα του κουδουνιού, έτσι όπως κουνιόμουν γύρισα το κεφάλι και είδα το αυτό. Ο Παύλος έμπαινε στο χώρο, όχι μόνος του με μια κοπέλα πανέμορφη από πίσω του και ένα δαχτυλίδι στο χέρι του. Ένιωσα το ποτήρι να γλιστράει από το χέρι μου, αλλά ο Άρης που με είδε με πλησίασε και με πήρε να χορέψουμε. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, η μουσική δυνάμωνε "να και μια ευχή που χαράμι δεν πήγε, κι αν δεν γουστάρεις μάζεψέ τα και φύγε αν περισσέψαν όνειρα μου σκιά μου, χρέωσε τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου"
 -Έλα μην κάνεις έτσι μου είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Γέλασα όχι από χαρά, αλλά γιατί ήξερα πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν νιώσει.
 -Είναι ωραία αυτή πολύ.
 Έφυγα από την αγκαλιά του, άρπαξα ένα ακόμη πλαστικό ποτήρι και έτρεξα στο πίσω μπαλκόνι. Κοιτούσα τη θέα, τα φώτα, σκεφτόμουν αν έπρεπε να προστατευτώ. Αλλά από τι; από την αγάπη; από το να ζω; δεν υπήρχε σωτηρία. Μύρισα τον αέρα, τα καυσαέρια, και κάτι άλλο αδιόρατο μάλλον την καινούργια αρχή που έπρεπε να κάνω. Καθώς ξεφυσούσα, ένιωσα ένα άλλο άρωμα στο αέρα, ένα πολύ καλό, γνωστό άρωμα. Ήταν εδώ, στο μπαλκόνι. -Μικρή; άκουσα τη φωνή του, πόσο μου είχε λείψει. Ήταν η μόνη φορά που δεν μ'ένοιαζε πως θα με δει πια, αν ήμουν ωραία, αν θα του έλεγα έξυπνα πράγματα, αν θα του κρατούσα το ενδιαφέρον ώστε να του λείψω μέχρι την επόμενη φορά που θα τον έβλεπα τον κύριο καπετάνιο. Παλιά συνήθιζα να ξενυχτάω μαζί του στο skype λέγοντάς του αστεία, κάνοντας του γκριμάτσες, προσπαθώντας να τον κάνω να ξεχαστεί από τη θάλασσα που του παίρνει τους ανθρώπους που αγαπά μακριά. Τώρα πια ούτε αυτό με ένοιαζε. Γύρισα, έτσι κόκκινη και κλαμένη προς το μέρος του. Του χαμογέλασα τύπου ¨πώς γίναμε έτσι ρε Παύλο¨ και του απάντησα
 -Γεια.
 -Δεν το ήθελα, απλά έγινε. σ'ένα λιμάνι, είναι από την Ιταλία.
 -Δεν πειράζει, καταλαβαίνω.
 ήρθε να με πλησιάσει αλλά ένιωσα έξαλλη, δεν ήθελα πια το άγγιγμά του. με κοίταξε απορημένος.
-Νόμιζα δεν σε πειράζει μικρή, ακόμα καψούρα είσαι; σου χα πει δεν μπορώ να σου δώσω αγάπη.
 -Άκου Παύλο, δεν είμαι καμιά γυναικούλα και δεν σου ζήτησα αγάπη, πήρα μπόλικη από την οικογένειά μου και γουστάρω να τη μοιράζω απλόχερα. Φεύγω, Παύλο καλά να περνάς και καλή αρχή.
 του γύρισα την πλάτη και πραγματικά νόμιζα θα καταρρεύσω, αλλά έκανα αυτό που του άξιζε. Όταν γύρισα πίσω, το πάρτυ είχε σχεδόν σχολάσει, έκατσα στον καναπέ και ακούμπησα τα πόδια μου στο τραπεζάκι. Κάτι τελευταίοι χαιρετούσαν τη Σοφία ενώ άκουσα τη φωνή του Παύλου να λέει δυνατά καληνύχτα. Δώσαμε δώσαμε σκέφτηκα και απλά χωρίς να γυρίσω, σήκωσα το χέρι μου. τώρα πια, καθόντουσαν δίπλα μου η Σοφία, η Άννα, ο Νιόνιος και ο Άρης. όλοι ήμασταν πτώματα και κανένας δεν μιλούσε. Ο Άρης τότε έσπασε τη σιωπή και τραγούδησε ' Το προσκλητήριο μου έπεσε απ τα χέρια, όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόοοοον' και ξεσπάσαμε όλοι σε γέλια.
 -Για γέλια και για κλάματα είναι, λες να κάνουν καθολικό γάμο να πάω να πω ότι έχω αντίρρηση; είπα και συνεχίσαμε να γελάμε. Σιγά σιγά σηκώθηκαν οι άλλοι και έμεινα μόνη μου με τον Νιόνιο στον καναπέ, έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του.
 -Είναι πιο ωραία αυτή ε;
-Κοίτα είναι, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Εγώ αν σε είχα, δεν θα σ άφηνα ποτέ.
 -Ούτε για την Μέγκαν Φοξ;
 -Καλά μη το χέσουμε και τελείως. έλα άκου εδώ, είπε και έβγαλε το κινητό του.




 "Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου κρατώντας το χέρι σου για πάντα στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας χρώματα αγάπης και χρώματα βίας Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι" ένιωσα τα μάτια μου να βαραίνουν, miss γκαντέμω έβερ.

Οι τίτλοι του τέλους.

Ο καθένας στη ζωή ήρθε να παίξει το δικό του ρόλο. Η ζωή άλλωστε τι είναι; Μια παράσταση, ένα θέατρο. Άλλοι μένουν ως το τέλος, άλλοι φεύγουν στο διάλλειμα, άλλοι δεν καταλαβαίνουν το έργο, άλλοι το νιώθουν στο πετσί τους, άλλοι είναι πρωταγωνιστές, άλλοι σκηνοθέτες, άλλοι κομπάρσοι. Το καλό σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο καθένας παίζει το ρόλο του και πρέπει να συμμετέχει. Όλοι ως ένα βαθμό είμαστε χρήσιμοι, ακόμη και αυτοί που φεύγουν από τη ζωή μας, μας φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις, μας έχουν κάνει άλλοτε πιο ευάλωτους, άλλοτε πιο δυνατούς. Το θέμα είναι να κάνεις ότι πραγματικά γουστάρεις, δηλαδή όταν φτάσεις σε μια ηλικία που πλέον τα πράγματα σοβαρεύουν, που η μόνη σου έννοια δεν είναι αν θα βγεις ωραία έξω, αν θα σου στείλει μήνυμα, αν σε σκέφτεται, να λες πως ό,τι ήταν να ζεις το έζησες στο έπακρο, να μην μπεις στο τρυπάκι του «τι θα γινόταν αν». Ο καθένας μας αξίζει μια ευκαιρία σε αυτό το καλοστημένο θέατρο. Οι γονείς σου, τα αδέρφια σου αξίζουν τη μεγαλύτερη ευκαιρία. Κακά τα ψέματα, μόνο αυτοί θα είναι εκεί για σένα πάντα. Όλους μας εκνευρίζουν, μας εξοργίζουν αλλά αν το καλο σκεφτείς πάντα σκέφτεσαι στην καθημερινότητα σου τι θα έκανε ας πούμε η μητέρα σου αν σε έβλεπε να καθαρίζεις, ή να κάθεσαι ή να κάνεις οτιδήποτε. Ακόμα και αυτό το « ζακέτα να βάλεις» κρύβει μια τεράστια ανάγκη για φροντίδα. Οι φίλοι σου αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία όταν πραγματικά το αξίζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε να είναι τέλειος. Το λάθος πάντα συμβαίνει, όλοι είμαστε ευάλωτοι σε κάτι, εδώ κοτζάμ Αχιλλέας είχε τρωτό σημείο ένα ξωφτερνο, εμείς οι κοινοί θνητοί δεν θα κάνουμε λάθη; Το θέμα είναι η δύναμη να ξεπεράσεις το λάθος, να το συζητήσεις, να το αναλύσεις και μετά από καιρό όταν το σκέφτεσαι να γελάς. Να λες, σε τι χαζά πράγματα δίναμε σημασία τότε; Υπό μία προϋπόθεση βέβαια, το λάθος να μην είναι επαναλαμβανόμενο γιατί τότε γίνεται πάθος, κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στο αγόρι σου να δίνεις δεύτερη ευκαιρία αν η πράξη του δεν σε θίγει. Και αν ακόμη σε θίγει, πολέμησε το, κυρίως αν είσαι μικρός, δεν θα πάθεις τίποτα, άλλη μια τρύπα στην καρδιά. Σιγά τ αυγά, εδώ ολόκληρο συγκρότημα οι Τρύπες ζουν ακόμη και βασιλεύουν. Να ξεχωρίζεις πότε ο άλλος τρέφει αληθινά αισθήματα για σένα και να δίνεις σε αυτόν κυρίως παραπάνω ευκαιρίες. Ξέρω πως ερωτευόμαστε και ποθούμε όλα αυτά που πρέπει να κυνηγήσουμε, που μας πληγώνουν αλλά δεν χάνεις να δοκιμάσεις, γλυκό, πικρό, αλμυρό, ξινό όλα αφήνουν πίσω μία γεύση. Τέλος, να δίνεις δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό σου. Να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και να είσαι καθαρός, να λες αυτός είμαι. Να ξεκαθαρίσεις τα πάντα μέσα σου και να βάζεις προτεραιότητες. Κάποια στιγμή αυτός ο καθρέφτης θα σου χαμογελάσει, δεν μπορεί. Αν νιώθεις μειονεκτικά για οποιοδήποτε λόγο να μην τα παρατάς ποτέ, στο χέρι σου είναι να αλλάξεις και να το κάνεις για ένα γαμημένο είναι όχι για το φαίνεσθαι και τις υποβολές των άλλων. Όλοι μας κακά τα ψέματα αξίζουμε έναν άνθρωπο που θα του λείπουμε, που δεν θα μπορεί χωρίς εμάς, που θα μας σκέφτεται πάντα αλλά όταν είναι μόνος του θα χαμογελάει. Που όταν του στέλνουμε μήνυμα, η καρδιά του να σπάει. Που να μην κωλώνει για τον έρωτα, που όταν μαλώνετε να παίρνει αυτός πρώτος τηλέφωνο ή να έρχεται να χτυπάει το κουδούνι. Να λέει ένα καλημέρα το πρωί και εσύ να προσπαθείς να του την φτιάξεις τη μέρα. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στον έρωτα, στην αγάπη, στη συγχώρεση. Κάνε αυτό που νιώθεις και παραμέρισε τον εγωισμό, τα τείχη δεν είναι καλά και συνήθως απομονώνουν. Βέβαια, θα μου πείτε ανάλογα τι ζητά ο καθένας. Συμφωνώ, και οι κομπάρσοι παίζουν σημαντικό ρόλο στους διαλόγους μιας παράστασης αλλά φεύγοντας όλοι τους πρωταγωνιστές θυμούνται, γι αυτούς μιλάνε και αυτοί βραβεύονται. Μην παίρνετε λοιπόν κάτι λιγότερο απ’ ότι αξίζετε. Την παράσταση μπορείς να την δεις δύο φορές, τη ζωή όμως μία. Δεν υπάρχει δεύτερο εισιτήριο.